Mooie en minder mooie momenten

Dit verslag heeft even op zich laten wachten, wegens omstandigheden.

Dinsdagavond 3 mei
Zoals er overal leuke en minder leuke dingen gebeuren, zo gebeurt dat ook hier in Gambia. Na het eten van het broodje ei met aardappels, wat overigens echt lekker was, slaat de stemming bij ons om. Marjolie krijgt een slecht bericht van thuis. Ik kan en wil er hier niet teveel over zeggen, maar het is de vreselijke ziekte kanker die de oorzaak is.
Marjolie hoort dit bericht via skype, terwijl Jarmke en ik al in bed lagen en probeerden de slaap te vatten. Dat is natuurlijk niet gelukt, want doordat het hier heel gehorig is kregen we vlagen van het gesprek mee. Na het gesprek zijn we uit bed gegaan en toen hoorden we het hele verhaal. We hebben gepraat, gehuild en zoveel mogelijk steun geboden.

Woensdag 4 mei
Na een nacht waarin wel allemaal veel wakker zijn geweest gaat het leven hier toch ook gewoon door. Jarmke en ik gaan naar stage om daar de gemaakte materialen te verdelen en lessen te geven voor zowel de leerlingen als voor de docenten. De leerkrachten zijn enthousiast en de kinderen vinden de materialen ook geweldig. Ik vond het wel onze plicht om aan de headmaster, Mass Cham, te vertellen waarom Awa niet aanwezig was. We hebben het in ons beste Engels uit proberen te leggen en ook te vertellen dat de situatie nog onzeker is. Misschien gaat ze terug naar Nederland, maar dat is ook nog niet zeker. Toch kun je hier merken dat de mensen hier anders met ziektes en dood omgaan. Ze proberen het wel te begrijpen, maar toch is het voor hen lastig. Helemaal dat je een beslissing maakt om helemaal terug te gaan naar Nederland. Maar zoals gezegd is dat op dit moment nog onzeker.
Gedurende de dag was er een voorlichting voor alle docenten. Dat betekent hier dus dat de kinderen gewoon in de klas blijven zonder dat er iemand bij is. Ze moeten maar gewoon wachten. Wij zijn ook bij de voorlichting aanwezig. Het gaat over de tuberculosebestrijding. Het woord werd gedaan door een vrouw en de man die aanwezig was deelde flyers uit, ze waren allebei van een soort nationaal orgaan voor tbc-bestrijding. Ze hadden echt een goed verhaal en het doel was eigenlijk om deze school over te halen om alle kinderen te testen op tbc en indien nodig te behandelen. Wij hadden niet echt iets aan deze voorlichting, maar het is wel leuk en goed om te weten dat er wel degelijk wat gebeurd en dat ze hier dus ook op de goede weg zijn.
Aan het eind van de ochtend, nadat we nog enkele lessen hebben gegeven gaan we de klassen van grade two langs. We hadden al gekeken wat voor een materialen er nodig waren voor grade two, maar we hadden nog niet geïnventariseerd wat er al aanwezig was, om dubbel werk te voorkomen. Hierna zijn we naar huis gegaan en daar hebben we nog wat materialen gemaakt.
’s Middags zijn we met z’n drieën naar Kairaba geweest, vooral om gehakt te halen. Verder hebben we nog wat producten gehaald die we niet bij ons in de buurt kunnen halen, zoals pesto en pannenkoekenmix. We moesten natuurlijk wel even gebruik maken van dit bezoekje aan de supermarkt, aangezien we er in totaal 2 uur over hebben gedaan! Haha, even wat boodschappen halen.
Hierna zijn we thuis eten gaan koken, we hebben het gehakt maar vast gebakken. De vorige keer hadden we ook gehakt gekocht en één pak gelijk in de diepvries gekocht. Maar omdat de stroom er hier regelmatig af is, was het helemaal ontdooid en dat durfden we niet meer aan. Daarom heeft Jarmke nu meteen maar gehaktballetjes gedraaid en die in de diepvries gedaan, zodat er in ieder geval minder mee mis kan gaan. Ondertussen heb ik de was gedaan en daarna mezelf maar gewassen. Dat had ik immers toch al half gedaan, haha!
Op ons achterplaatsje verzamelen zich steeds meer kakkerlakken, dus we hebben even gevraagd of de kakkerlakkenbestrijdingsdienst langs wilde komen! Eric en Leon hebben namelijk een goede manier gevonden om van deze beestjes af te komen. Zie foto’s!
Om 18 uur (20 uur Nederlandse tijd) hebben we met z’n zessen 2 minuten stilte gehouden. Dat voelde echt wel vreemd, want in Nederland is het echt wel stil rond die tijd. Hier natuurlijk niet, de mensen van de compound gingen natuurlijk gewoon door met werken, praten en eten.
Tijdens het eten van de lekkere spaghetti hebben we een aflevering van Gooische Vrouwen gekeken en daarna kwamen onze Twentse buurtjes om er een gezellige avond van te maken. Tussendoor heeft Marjolie nog even kunnen skypen met het thuisfront en toen we merkten dat er meer gegaapt werd dan gepraat, hebben we de buren buiten de deur gezet en zijn we lekker gaan slapen.

Donderdag 5 mei
Vandaag staat er een drukke dag op het programma. Om 9 uur hebben we intervisie met Metsje op de college, daarna hebben we van 11 tot 17 uur lessen op de college, van elk 2 uur.
Na een lekkere tapalapa en een gekookt eitje zijn we met de bustaxi richting de college gegaan. Daar troffen we Metsje en we hebben daar een leeg lokaal opgezocht. Eerst zijn we begonnen over onze leerdoelen en onze planning voor de komende twee weken. Toen kwam natuurlijk het verhaal van Marjolie eruit en alle emotie die daarbij hoort. In overleg met Metsje heeft ze toen besloten om toch naar huis te gaan. Verder hebben we het nog gehad over onze eigen ontwikkeling en daarna hebben we de planning van deze dag even doorgesproken. Het lijkt ons namelijk handig om eerst een ticket voor Marjolie te gaan boeken, dat heeft nu de hoogste prioriteit. We gaan nog even langs Aboubacar, hij heeft onze paspoorten en ook daar vertelt Metsje over het slechte bericht. We nemen een bustaxi naar huis en daar aangekomen struint Marjolie internet af om een zo goedkoop mogelijke, rechtstreekse vlucht te vinden. We houden nog even een slag om de arm omdat we ook nog langs het kantoor van Brussels Airlines en van Travelpoort willen gaan.
Om 13 uur zijn Jarmke en ik weer op de college om toch nog even één les te kunnen volgen. Daar aangekomen blijkt de les niet door te gaan. Zoals ze hier een week voor de vakantie nog hebben om af te bouwen, zo hebben ze na de vakantie een week nodig om op te starten.
We gaan dus maar weer naar huis, pakken onze (strand)spullen en gaan op weg naar Brussels Airlines. Daar hebben ze wel een vlucht voor aanstaande zaterdag, maar deze is nog vrij goedkoop. Marjolie vraagt nog of het dan niet juist goedkoper wordt, omdat het een soort lastminute is. Maar dat is hier niet zo, juist op de korte termijn worden vluchten duurder omdat er dan nog maar zo weinig plaatsen zijn. Precies andersom als bij ons dus.
We gaan ook nog even langs Travelpoort. Zij vliegen op woensdag en vrijdag richting Amsterdam, maar de eerstvolgende vlucht (vrijdagavond) zit vol. Het zou nog een optie kunnen zijn om op het vliegveld te gaan staan in de hoop dat er mensen afvallen. Toch kiest Marjolie daar niet voor, omdat die kans erg klein is en je dan toch een taxi (Lamin) naar het vliegveld moet nemen en waarschijnlijk ook weer terug. Bij Travelpoort is dan de eerstvolgende optie op komende woensdag, maar dan moet ze dus nog bijna een week wachten.
Marjolie kiest voor de optie via internet, aanstaande zaterdag om half 10 vliegen en zondagochtend landen op Brussel.
Omdat Marjolie ook nog wel even wil genieten van de laatste dagen hier, gaan we naar het strand waar de anderen ook zijn. Als we richting het strand lopen bedenken we ons dat we eigenlijk zo snel mogelijk het ticket moeten boeken, anders kan het maar zo zijn dat alle plaatsen bezet zijn. Marjolie en ik draaien ons om en Jarmke besluit om nog wel even naar het strand te gaan.
Wij gaan naar de Turntable om nog even wat fruit te kopen (voor bij de pannenkoeken van vanavond!) en nog wat geld te wisselen. Dan nemen we een bustaxi naar huis en daar aangekomen boeken we als eerste het ticket.
Marjolie wil nog graag lege rijstzakken hebben om een tas van maken, maar iedereen kijkt je hier heel raar aan als je vraagt om lege zakken. Wij zijn er zelf dus nog niet in geslaagd om deze te vinden, dus we vragen het aan de mensen op de compound. Onze naamgenoten Awa en Adama willen wel even met ons mee naar de markt. In de hitte (het is nu echt heel erg heet hier overdag, nog heter dan in het begin) van de brandende zon struinen we de markt over op zoek naar lege rijstzakken. Het is gelukt, Marjolie heeft er vier weten te vinden!
Terug thuis is het tijd om te gaan wassen en daarna gaan we stroopwafels en drop uitdelen aan de mensen op de compound. Deze had Michiel nog meegenomen uit Nederland en omdat het typisch Nederlands is, wilde Marjolie wel eens weten wat ze er hier van vinden. Ze smullen er echt heel erg van en binnen no time is het op. Euhm, honger in Afrika?
We blijven nog even staan kletsen en dan beginnen de mensen met zingen en dansen. Een groepje kinderen neemt de rol van een bandje op zich, met een lege jerrycan en een stok kun je al heel wat! Met z’n allen hebben we heel veel lol en het is echt heel erg leuk om te zien hoe vrolijk de mensen hier allemaal zijn. Ondanks het zware werk en de warmte is eigenlijk iedereen hier altijd blij en aardig.
Na een tijdje vraag ik aan Titi of ik Saijo op m’n rug mag dragen. Het is namelijk echt een aparte manier, de kinderen worden in een doek op de rug gedragen. Natuurlijk mag ik het ook eens proberen! Pff, dan pas kun je je goed voorstellen hoe zwaar het is om de hele dag met een kind op je rug rond te lopen, ondertussen gewoon te werken en het heel erg warm te hebben. De kinderen zijn er ook aan gewend, want terwijl moeders alle dagelijkse klusjes doet wisselt het kind z’n dagritme af door te slapen, te lachen, te kijken en weer te slapen.
Ondertussen is Jarmke ook thuis gekomen en we merken dat het al behoorlijk laat is, half 8. Dan gaan we naar binnen en neemt Jarmke de verantwoordelijkheid van het pannenkoeken bakken op zich. We hebben niet echt ideale pannen maar toch smaakt het goed. Ik heb de verse ananas en bananen gesneden en even opgebakken. Heerlijk bij de pannenkoeken met stroop! Ondanks dat het kleine pannenkoekjes waren, kon ik er maar twee op omdat ze zo machtig waren. En dat zegt best veel, haha!
Bij de westerse supermarkt hebben we gisteren cake en kaarsjes gekocht, omdat vandaag Eric jarig is. Inmiddels zijn de meiden van de college ook gearriveerd en gaan we naar onze buurtjes om deze verrassing te brengen. We versieren de cake met wat ballonnen, ziet er toch best leuk uit! Als cadeau krijgt hij van ons een Afrikaans pak, zoals veel mannen hier dat altijd dragen. Ook nog een keppeltje en een voetbalshirt van Gambia. Leuk leuk!
Ik merk op een gegeven moment dat de pannenkoeken me toch niet heel goed zijn gevallen, dus ik besluit om meteen naar bed te gaan. Blijkbaar had ik dat wel nodig, want ik val vrij snel in slaap.

Vrijdag 6 mei
Eigenlijk hadden we vandaag in de planning om op tijd naar Serrekunda te gaan, zodat we daarna nog even naar het strand kunnen. Het loopt allemaal iets anders, we zijn nog even aan het prutsen, ik ben foto’s op m’n laptop aan het zetten en Marjolie is al even bezig met het inpakken van de koffer. Van de vorige dag heb ik heel veel foto’s en filmpjes gemaakt, van de stroopwafels en het drop en het feestje buiten. Gedurende dit Afrikaanse avontuur heb ik al wel meer filmpjes gemaakt en ik heb geprobeerd om ze op de site te zetten. Dit gaat alleen erg lastig, dus die moet iedereen die geïnteresseerd is maar een keertje komen kijken als ik straks weer thuis ben! Ik heb het al vaker gezegd, maar ik vind het echt super leuk hoe iedereen de verhalen leest en reacties plaatst. Zo lees ik soms ook weer nieuwtjes en leuke weetjes. Gewoon erg leuk allemaal. Ik hoorde trouwens dat de kaarten ook aangekomen zijn! Dat verbaast me, ik had gedacht dat het wel op z’n Gambiaans zou gaan, haha!
Tegen half 12 nemen we een bustaxi naar de Turntable (omdat Eric en Leon ook die kant op gaan) en vanaf daar nemen we een gele taxi naar Serrekunda. Terwijl we nog zitten te wachten in de bustaxi voordat hij gaat, kopen we een ijsje. Bij de garage lopen heel veel mensen met schalen op hun hoofd, met daarop dingen om te verkopen. IJs gaat er bij ons natuurlijk wel in, dus laten we het maar eens proberen. Het is natuurlijk wel gemaakt door lokale bevolking en waarschijnlijk ook met grondwater gemaakt. Ach, inmiddels hebben we wel een beetje weerstand opgebouwd hier.
In Serrekunda koopt Marjolie haar laatste souvenirs en ik heb ook wat leuke stofjes gekocht voor oma. Ja oma, dan kun je je creativiteit er weer op los laten en er iets prachtigs van maken!
We willen eigenlijk nog even langs de Arts&Craft Market in Senegambia, omdat Marjolie een speciaal stofje wil hebben om er een broek van te laten maken. Deze hebben we in Serrekunda niet kunnen vinden, dus proberen we het Senegambia. We willen een bustaxi nemen, maar deze staan op een plek die wij niet kunnen vinden. Het is hier namelijk niet zo dat alles bij elkaar staat, maar als je naar bepaalde bestemmingen wilt wordt het soms wel moeilijk. Dat is nu ook zo, dus we besluiten een gele taxi te nemen, kopen nog snel even een ijsje (deze is nog lekkerder, deze is met een soort melk gemaakt) en rijden naar Senegambia.
Daar aangekomen vinden we in het eerste stalletje op de markt het stofje waar we al de hele dag naar op zoek zijn. Ja hoor. Achteraf hadden we net zo makkelijk meteen naar Senegambia kunnen gaan, dan waren we sneller klaar geweest en hadden we niet zo hoeven zweten tussen alle mensen in Serrekunda.
We nemen (alweer) een gele taxi naar de Turntable, kopen nog een lekkere watermeloen en lopen dan naar Metsje. Daar aangekomen hebben onze buurtjes intervisie, dus we mogen niet binnen komen. Dan eten we buiten onze meloen maar op en daarna gaan Marjolie en ik douchen, om ons klaar te maken voor de djembé workshop. Ik ben heel benieuwd, al heb ik niet hele hoge verwachtingen van onze Gambiaanse leraar.
Marjolie en ik gaan, voordat we naar Palm Beach gaan waar de workshop is, nog even langs een internetcafé, om haar e-ticket uit te printen. Terug bij Metsje zien we dat Lamin er is, daar maken we natuurlijk mooi even gebruik van, haha! Hij was toch al van plan om ook naar Palm Beach te gaan, mooi!
Op het strand staan al wat djembé’s voor ons klaar en dan kan het beginnen. Ik ben echt heel erg benieuwd, ik hoop dat ik het een beetje kan. Ik vind het in ieder geval mooi om naar te luisteren.
De workshop blijkt voornamelijk te bestaan uit het naspelen van het korte ritme dat onze leraar speelt, dus het komt wel ongeveer overeen met m’n verwachtingen.
Na ongeveer een half uurtje spelen (en twee ritmes te hebben geleerd) beginnen m’n vingers al behoorlijk te tintelen! Gelukkig hebben er al meer last van, dus we houden even later even pauze. Daarna gaan we nog even verder en het resultaat is dat we het algemene begin en eind kennen en enkele ritmes. Achteraf bleek twee uur lang genoeg, omdat onze handen er niet aan gewend zijn.
Na de workshop gaan we naar restaurant Paradiso om heerlijke pizza’s te eten ter ere van Eric’s verjaardag.
Hierna bellen we taxi Omar om ons naar huis te brengen.

Zaterdag 7 mei
Het is Cleaning Day vandaag! Dat is wel jammer, want dan moeten we tot minstens 13 uur wachten voordat we met een taxi naar Metsje kunnen. Het is namelijk de bedoeling dat we eerst de koffer en tas van Marjolie bij Metsje neer zetten en dat we dan nog even naar het strand gaan. Maar dan wordt de tijd op het strand wel kort, want vanavond om 19 uur staat Lamin bij Metsje klaar om ons naar het vliegveld te gaan brengen. Daarvoor willen we ook nog wel even gebruik maken van de lekkere douche en we willen met z’n allen bij Timeless gaan eten. Daarna zal Marjolie afscheid nemen van iedereen en Jarmke en ik zullen met haar mee gaan naar het vliegveld. Daar zullen gedag zeggen en dan moeten wij de resterende twee weken met z’n tweeën doorbrengen. Dat gaat natuurlijk helemaal goed komen, maar de reden waarom is gewoon niet leuk.
Wij hebben vanochtend ook Cleaning Day gehouden, Jarmke heeft geveegd en Marjolie en ik hebben nog wat spullen gewassen. Pff, het is maar even dat je bezig bent, maar het zweet stond op m’n voorhoofd!

Tegen vanavond zie ik toch wel een beetje op. Jammer dat het zo moet lopen, maar we staan met z;n allen achter Marjolie’s keuze om toch naar huis te gaan. Het gaf haar ook een gevoel van opluchting nadat ze de knoop had doorgehakt, dus dan is het alleen maar goed.

Liefs,
Elise