Het laatste verslag!

Donderdag 19 mei
Dan is de tijd om de koffers in te pakken alweer aangebroken. Pff, wat is de tijd snel gegaan. Voordat ik vertrok dacht ik dat zeven weken een hele lange periode zou zijn. De eerste week in Gambia dacht ik dat nog steeds, maar nu ik erop terug kijk voelt het als ongeveer 2 weken.
Goed, na het steeds voor me uit geschoven te hebben, moet ik echt m’n koffer in gaan pakken. We krijgen vanmiddag als het goed is nog bezoek van een leerkracht van onze basisschool en ik wil de koffers klaar hebben voor hij komt. Toch valt het me nu mee om de koffers te pakken, je hoeft namelijk veel minder na te denken over wat je allemaal mee wil nemen. Thuis was het heel veel wikken en wegen; zal ik dit écht nodig hebben of kan ik het thuis laten? Tja, dat is hier niet echt. Alles wat ik niet meer nodig heb gaat in de plastic zak die al klaar staat om aan de compound te geven.
Ik ben eerst maar eens begonnen om m’n koffers helemaal stof vrij te maken. Nou ja, helemaal is niet gelukt, maar aan de binnenkant was het redelijk schoon. Ik had wel het gevoel dat ik zelf drie keer zo vies was dan voordat ik aan dat karweitje begon. Dat is iets wat ik zeker niet zal missen als ik straks weer thuis ben.
Ondertussen werd ik gebeld door mister Samateh, de leerkracht die we nog verwachtten voor deze middag. Hij vroeg of we thuis waren en of het uit kwam dat hij langs zou komen. Euhm, dat hadden we eigenlijk al afgesproken toch? Goed, dat zal ook wel The Gambian Way zijn. Aan de telefoon zei hij verder nog dat hij tegen half vier zou komen. Dat was dus al over 10 minuten. Nou, hier is dat natuurlijk geen probleem en aangezien we al best goed aan the way of life gewend zijn, is dat voor ons ook no problem.
Ik had al een vermoeden dat het wel eens iets later kon worden dan half vier, dus ik ging nog even rustig verder met het inpakken van de laatste dingen. Ik was er nog langer bezig dan ik had verwacht, maar achteraf had ik nog een uur de tijd voordat mister Samateh op de stoep stond. M’n vermoeden was dus niet zomaar…
Ik vroeg of hij wat wilde drinken, dus ik heb wat flesjes frisdrank aan de overkant gehaald. We hadden ook al cake gekocht, om toch bezoek op een Nederlandse manier te kunnen ontvangen. Ik sneed drie plakjes af en heb ze op een bord gelegd. Toen ik het hem voorhield nam hij dankbaar het hele bord aan! Euhm, toen stond ik wel even te kijken, wat moet ik nu zeggen? Ik heb niets gezegd en ben maar gaan zitten, maar gelukkig zetten hij het bord op tafel neer en Jarmke zei na een tijdje dat hij wel moest pakken. Daarna pakte ze ook zelf, dus toen was het alweer opgelost. Op het moment zelf is het even een vervelend moment, omdat je niet weet wat je moet doen. Maar achteraf is het gewoon heel mooi om te zien hoe twee culturen elkaar daar ontmoeten. Tegen vijf uur stapte hij weer op en wij zijn toen ook richting Metsje gegaan. Daar mochten we weer eens gebruik maken van haar fijne douche en daarna was het alweer tijd om naar Senegambia te gaan. Daar gaan we eten bij Paradiso en ook Alice en Kristie komen daar. Ook voor hen is het alweer de laatste avond, dus nog even genieten van een overheerlijke pizza. Het was erg gezellig en we zetten deze gezelligheid nog even voort bij Bini’s Bar. We proosten op de laatste avond en op de afgelopen zeven weken, welke overigens geweldig waren, en op een goede vlucht morgen.
Dan is het alweer tijd om door taxi Omar naar huis gebracht te worden, om daar de laatste nacht te slapen, op bedjes die ik zal missen als kiespijn!

Vrijdag 20 mei
We hebben met taxi Omar afgesproken dat hij ons tegen 10 uur ophaalt bij de compound en ons inclusief koffers en alle gekochte materialen (pannen, borden, gasfles, bestek, glazen etc.) naar Metsje brengt. Voor we gaan hebben we een heleboel spullen afgegeven op de compound. Slippers, kleren, eten, shampoo, after-sun (kunnen ze vast gebruiken als body-lotion) vouwblaadjes, pennen en potloden. Echt van alles. Ze waren er ontzettend blij mee! Ook hadden we nog wat afval, waarvan wij dachten dat ze het niet meer konden gebruiken, op de afvalhoop gelegd. Toch werden ook deze zakken nog even goed nagekeken op bruikbare spullen. Ik stond er, ook na 7 weken Afrika, nog versteld van hoe blij ze met alles waren. Maar ook van het feit wat ze allemaal niet kennen. Ze vragen wat ze moeten doen met tandpasta, met shampoo, ze weten niet goed wat ze met pannenkoekenmix moeten en nog veel meer dingen.
Hierna hebben we het cadeautje voor de mensen van de compound gegeven, een boekje met foto’s die we hebben af laten drukken. Een groepsfoto en van elk van ons met ons naamgenootje een foto. Ze vonden het erg leuk en ze zeiden dat ze het goed zouden bewaren en dat het een goede herinnering was. Ik heb ze dan ook op het hart gedrukt er voorzichtig mee te zijn en het inderdaad goed te bewaren, want als ik weer een keer terug kom wil ik het boekje wel weer zien!
Hierna gaan we langs bij de college, omdat we hier Metsje, Eric en Leon oppikken. Bij de college hoeven we maar even op Metsje te wachten (Gambian Time).
Als iedereen zover is rijden we naar Metsje, zetten daar onze koffers neer en gaan dan door naar het strand, om daar ons laatste dagje door te brengen en volop te genieten van zon, zee en strand. Of eigenlijk van zon en zwembad, aangezien we naar Lemon Creek gaan en ons daar laten verwennen met cola en tosti’s.
Tegen half vijf vinden we het mooi geweest en ondanks dat we ons nog best wit voelen tussen alle Gambianen, is de laatste tint bruin bereikt. We gaan met de taxi naar Metsje en douchen voor de laatste keer bij haar. Ik had al netjes een stapeltje kleren apart gelegd welke ik aan zou trekken voor tijdens de vlucht. Na het douchen kon ik die zo aan trekken en de vieze kleren weer in een tas in de koffer doen. Ook kwamen nu de slotjes en extra banden voor om de koffers tevoorschijn, ze werden nu dicht gemaakt om pas weer open te gaan in Nederland.
Jarmke en ik hebben nog een laatste, afsluitend, gesprek met Metsje. Wat heeft het ons nou eigenlijk opgebracht en wat gaan we hiervan meenemen naar Nederland? Nou, heel veel! Het is zo’n super ervaring, je leert een hele andere cultuur kennen, je leert het leven (beter) te waarderen, je ontwikkelt jezelf, je leert jezelf en anderen heel goed kennen. Ik kan het iedereen aanraden.
Na dit gesprek is het tijd om aan ons laatste avondmaal te beginnen bij Timeless. Het is toch raar dat we deze week veel dingen ‘voor het laatst’ doen. Maar toch is het zo, en zoals ik al zei, het is goed zo.
Tijdens het eten geven we Metsje de cadeautjes die we voor haar hadden gekocht. Net als dat we voor het schoolhoofd drop hadden, hadden we dat ook voor Metsje. En ook hebben we een zelfde soort fotoboekje gegeven.
Terwijl we aan het genieten zijn van ons eten, komt Saiku aangelopen. Hij gaat vanavond ook met ons mee naar het vliegveld om ons uit te zwaaien. Ook hij drinkt nog even wat met ons mee en dan lopen we terug naar het huis van Metsje. Daar spelen we nog een spelletje Bonanza, om de tijd een beetje te doden. We moeten namelijk nog de hele avond wachten, want we vliegen pas om 2 uur ’s nachts.
Toch gaat de tijd nog redelijk snel, want voor we het weten staat taxi Omar alweer voor de deur. Hij is dan wel altijd aan de vroege kant, maar voor vanavond vinden we dat niet zo erg. Ik kom liever te vroeg op te vliegveld dan te laat, dat scheelt weer gestress tijdens het inchecken. We laden de koffers en tassen in de auto en gaan dan echt op weg naar het vliegveld. Het voelt heel dubbel: aan de ene kant heb ik zin om naar huis te gaan, maar aan de andere kant laat je hier ook iets achter. Ondanks dat we niet heel lang in Gambia zijn geweest, heb je toch al wel een band opgebouwd met de mensen, met het land en met de hele cultuur.
We checken eerst in, dit duurt best lang want we zijn niet de enigen die dit moeten. Ik heb nog even wat spanning wat betreft de kilo’s in m’n koffers. We hebben hier namelijk de koffers van tevoren niet kunnen wegen. Ik zou ook eerlijk gezegd niet weten wat ik eruit zou halen als ik te veel gewicht zou hebben. Misschien zou ik nog wat in de handbagage stoppen, omdat daar lang geen 10 kilo in zit. Gelukkig hoef ik er verder niet meer over na te denken en ook hoef ik de koffer niet open te maken, want ik zit er met 28,2 kilo netjes onder.
We drinken nog even wat met z’n allen en ondertussen vullen we een formulier in om het land te verlaten en dan is het toch echt tijd voor het afscheid nemen. Zoals ik al zei voelt het heel dubbel. En omdat ik dus best wel zin heb om weer naar huis te gaan, zijn er bij mij ook geen tranen, zoals die er vorige week wel waren bij de meiden uit Zeeland.
Dan gaan we toch echt door de douane, zwaaien nog even en dan lopen we naar de gate. We vragen nog even aan een man bij de deur waar onze gate is, maar er blijkt maar één gate te zijn. Inderdaad, het is niet zo groot als dat we bij ons gewend zijn. We wachten nog even tot de deuren open gaan, stappen in de bus en daarna lopen we de trap op het vliegtuig in. Toch heeft het wel wat om via een trapje het vliegtuig in te gaan vind ik.
Om 2 uur gaan we de lucht in. Ik probeer nog wat te herkennen in alle lichtjes en wegen, maar omdat het donker is wordt dat erg bemoeilijkt. Na het stijgen probeer ik wat slaap te vatten, maar dit wil niet echt lukken. Er wordt ons namelijk nog een drankje aangeboden en na ongeveer 3 kwartier vliegen gaan we ook alweer landen, we hebben eerst een tussenstop in Conakry (Guinee). Hier moeten we wachten omdat er mensen uitstappen en weer nieuwe mensen inkomen. Gelukkig kunnen wij blijven zitten en ik moet eerlijk zeggen dat ik van deze passagierswissel bijna niets heb meegekregen, want ik sliep toch behoorlijk goed op dat moment. Ook van het opstijgen in Conakry heb ik weinig gemerkt. Dat geeft toch wel aan dat ik best moe was.
Dan vliegen we richting Casablanca, waar het een uur tijdsverschil is met Gambia (één uur later). We landen hier om half 9 lokale tijd. Ook hier gaan we met een busje van het vliegtuig naar de gate en we moeten ons daar opnieuw inchecken voor de volgende vlucht. Nadat we dit allemaal geregeld hebben en onze nieuwe gate opgezocht hebben, moeten we twee uur wachten voor we opnieuw aan boord kunnen. Omdat deze vlucht naar Amsterdam gaat, verzamelen zich er steeds meer Nederlanders om ons heen. Ik merk meteen dat je niet meer over mensen kan praten in hun bijzijn, haha! Dat was op zich best makkelijk in Gambia, ze verstaan je toch niet. Ja, we waren af en toe best een beetje gemeen hoor!
Tijdens het wachten werden we een beetje afgeleid van de tijd, omdat er een Nederlandse man naast ons kwam zitten en een heel gesprek met Jarmke aanging. Toch wel leuk om te horen om wat voor verschillende redenen mensen in een vliegtuig zitten.
Om half 12 was het eindelijk tijd om aan boord te gaan, wederom met een busje. Eenmaal in het vliegtuig zagen we dat we bij de nooduitgang zaten. Hierdoor hadden we erg veel beenruimte, best fijn! Even later begonnen de stewards al met de veiligheidsinstructies, maar deze moesten even onderbroken worden omdat er nog drie mensen binnen kwamen. Dat is dus de reden waarom ik op tijd wilde zijn zeg maar. Hierdoor kon het personeel dus opnieuw beginnen met de instructies, en hierdoor hadden we een kleine vertraging.
Tegen kwart over 12 stegen we op en omdat het erg mooi weer was, konden we alles onder ons steeds kleiner zien worden. Erg mooi om te zien. Even later zagen we ook precies de Straat van Gibraltar tussen Marokko en Spanje. Een paar uur later begonnen we alweer te dalen en langzaam zagen we steeds meer van eerst België en daarna Nederland. Wat is alles hier groen!
We vlogen precies over de kuststrook van Nederland, eerst zagen we Zeeland met al z’n wateren en daarna konden we mooi de pier in Scheveningen zien. Erg leuk!
Toen we eenmaal geland waren om 17 uur, moesten we een heel eind lopen richting de bagage. Pff, toch is een klein vliegveld ook best fijn hoor!
Na even wachten laadden we de bagage op ons karretje en toen liepen we door de deuren naar buiten. En ja hoor, papa, mama en oma stonden me op te wachten met een bloemetje en een foto. Erg leuk! Op Schiphol hebben we nog even met z’n allen wat gedronken en toen merkte ik pas dat ik toch best moe was. We gingen daarom ook meteen door naar huis. Onderweg hadden we natuurlijk genoeg stof om over te praten, ondanks dat we toch veel geskyped hadden en ondanks dat ze m’n eindeloze verhalen op de site ook hebben bijgehouden.
Thuis aangekomen had Mariska allemaal ballonnen en slingers opgehangen, zo leuk! Ook hadden Maud en Vera een tekening voor me gemaakt met ‘welkom thuis’, leuk!

Dan is er alweer een einde gekomen aan dit grote avontuur. Want groots was het zeker. Een geweldige ervaring, die niemand me meer afpakt en die ik iedereen kan aanraden om eens te doen. Het is natuurlijk niet iets wat je zomaar doet, maar als je de kans krijgt, moet je ‘m met beide handen aanpakken.

Wat mij in Nederland meteen opviel:
- In Casablanca zagen we al veel Nederlanders en wat me aan hen opviel is het ‘ikke, ikke, ikke’-gevoel. We moesten daar namelijk, voor we in het busje stapten die ons naar het vliegtuig reed, onze paspoorten laten zien. Veel Nederlanders drongen weer eens voor en waren bang om overgeslagen te worden ofzo. Typisch Nederlands. Het relaxte gevoel van Gambia verween daardoor wel weer even bij mij.
- Alles is hier in Nederland heel erg groen!
- Wat een luxe auto’s rijden hier!
- Je kunt hier ’s avonds nog heel lang buiten zitten, dat hebben we dan ook gedaan zaterdagavond!
- Wat fijn, een gewone, schone wc waar je het papier in mag gooien!
- Ik dacht dat wij een redelijk zachte straal hadden in onze douche, maar dat valt erg mee!
- Het is koud in Nederland, brr!
- Snel internet, ideaal!
- Wat fijn dat er hier gewoon altijd stroom is en dat je niet hoeft na te denken of je nog iets moet opladen.


Nogmaals bedankt voor al jullie leuke reacties, super!

Heel veel liefs,
Elise