Les op de college, afscheid en inderdaad: strand

Bij dit verslag zitten een aantal foto’s van eerdere momenten. We hebben namelijk deze week de foto’s van elkaar uitgewisseld, dus nu heb ik ook foto’s van onder andere het geweldige Koninginnedagfeest!

Woensdag 11 mei
Na het werk voor school schrijf ik ’s middags het verslag en daarna is het tijd om te gaan wassen. Lekker knoeien met water, haha! Hierna eet ik de spaghetti die nog over is van gisteren en dan is het tijd voor een filmavondje. Eerst dreigt dit nog even in de soep te lopen, omdat de stroom uit valt. Hoe verrassend. Maar toch is er binnen tien minuten weer stroom dus wordt de laptop van Leon geïnstalleerd en dan kan het beginnen. Er is nog even wat discussie over welke film het zal worden, maar dan hebben we besloten dat het ‘Over the hedge’ gaat worden. Tja, je zit wel met 5 pabo-studenten bij elkaar hè!
De film is bijna afgelopen en bij ons vallen de ogen ook bijna dicht, dus het wordt tijd om te gaan slapen. Gelukkig hoeven we morgen niet zo vroeg op te staan, want de intervisie met Metsje gaat niet door omdat ze les moet geven. Dat betekent dat we om 11 uur op de college moeten zijn en tot 17 uur les hebben.

Donderdag 12 mei
Ondanks dat we de wekker niet hoeven zetten vandaag en dus lekker uit kunnen slapen, wordt ik om half 7 wakker door alle geluiden om me heen en vanwege het feit dat ik zeer nodig naar de wc moet. Ik heb nog een poging gedaan om nog even verder te slapen, omdat dat nog best een aantal uurtjes kan. Maar dat zat er niet in en omdat m’n bed niet bijzonder fijn ligt, ben ik toch maar uit bed gegaan. Ik heb wat souvenirtjes ingepakt en orde geschept in m’n koffers. Deze had ik namelijk de vorige dag op een andere plek neergezet, omdat het eronder erg vochtig wordt. Af en toe dus even verplaatsen.
Niet veel later was ook Jarmke wakker en toen hebben we ontbeten. Later nog even rustig gelezen in de Donald Duck Pocket die ik van Leon heb geleend en toen zijn we met z’n vijven op weg gegaan naar de college. We nemen een bustaxi en om ongeveer kwart voor 11 zijn we op de college. We weten niet in welk lokaal de les zal zijn, maar omdat deze gegeven wordt door Metsje bellen we haar op. Even later treffen we haar en lopen we achter haar aan naar het lokaal. Deze zit al helemaal vol met studenten en Metsje geeft ons de opdracht om stoelen te zoeken, zodat we niet twee uur hoeven staan. Toch zien we nog enkele lege stoelen in het lokaal staan, dus die nemen we gretig in gebruik. Dit was niet helemaal de bedoeling, want later kwamen er nog wat Gambiaanse studenten en zij moesten nu zelf op zoek naar stoelen. Oeps. Metsje begint de les dan ook door excuses te maken en dat wij de volgende keer zelf voor stoelen moeten zorgen.
De les gaat over didactische principes, waaronder coöperatief leren. Ik heb deze les weinig nieuws gehoord, maar het was erg leuk om mee te maken hoe een les hier gaat. Studenten die maar in en uit blijven lopen, mobieltjes die af gaan en gewoon worden opgenomen, door de leerkracht heen praten, slapen tijdens de les. Het kan hier allemaal. Of eigenlijk kan het ook weer niet, maar het is hier nog normaal. Op een gegeven moment moesten we in groepjes het coöperatieve leren uit gaan proberen. In mijn groepje stelde ik voor om eerst in drietallen het probleem aan te pakken (aangezien mijn groepje alleen al uit ongeveer 12 studenten bestond) en daarna uit elk groepje het belangrijkste mee te nemen voor het hele groepje. Dit werd meteen geaccepteerd. Toch wel apart om te zien en te merken dat ze gewoon heel erg tegen je op kijken en alles van je aannemen.
Om ongeveer kwart voor 1 was de les afgelopen en toen hoorden we dat de les ‘gender’ dat we hierna zouden hebben niet door gaat. Hmm, we kijken er al niet eens meer van op. Maar dat betekent wel dat we dus tot 15 uur moeten wachten en dan nog les hebben tot 17 uur. Er worden al meteen blikken gewisseld die allemaal hetzelfde betekenen: dat gaan we dus niet doen. We overleggen nog even met wat studenten en met Metsje en dan horen we dat de les van 15 uur verplaatst wordt naar 13 uur. Dat zou mooi zijn, want dan zijn we dus om 15 uur klaar. Eerst gaan we even pauze houden in de aula, hier drinken en eten we wat en voor we het weten is het al half 2. We overleggen nog even wat met Metsje over de volgende dag en krijgen van haar mee dat we ons dadelijk moeten excuseren voor het feit dat we een half uur te laat zijn en we moeten vragen of we nog binnen mogen komen.
Eerst maar eens kijken of de les überhaupt wel door gaat. En ja hoor, zodra we bij het lokaal aan komen zien we dat er geen leerkracht komt. De studenten die in het lokaal zitten zeggen ons dat deze ook niet meer zal komen en dat de eerstvolgende les van dit vak (SES, Social and Environmental Studies) aankomende maandag is. Prima, dan weten wij genoeg.
Leon en Eric gaan naar het strand, Paula gaat naar huis en wij gaan nog even langs de ‘Craftmarket’. Deze is toch tegenover de college, dus dat komt mooi uit. Na ongeveer een half uurtje rondgelopen te hebben, gaan we met de bustaxi naar huis. Daar aangekomen breng ik mijn vochtbalans weer op peil door een stuk watermeloen te eten, lekker hoor! Later typ ik dit verslag en ondertussen hoor ik ineens voor ons huisje een kip een heel naar geluid maken. Ik durf bijna niet te kijken, want ik vrees het ergste. Toch zijn ze gelukkig niet bezig met wat ik in eerste instantie dacht, maar een jongen van de compound is wel bezig met het uittrekken van veren! De rillingen lopen me over het lijf, ik kan hier niet zo goed tegen. Ik probeer het zo snel mogelijk te vergeten door me weer op m’n verslag te concentreren.
Rond half 5 nemen Paula, Jarmke en ik een bustaxi richting Metsje. Hier kunnen we mooi even douchen en ondertussen maakt Metsje het gezellig met wat chips en toastjes. Als iedereen klaar is gaan Leon, Eric, Paula, Jarmke en ik op weg naar de craftmarket in Senegambia. Terwijl we naar de taxistandplaats lopen, komt er al een taxi naast ons rijden. Mooi, dan hoeven we ook niet meer te lopen! We zijn alleen met z’n vijven, gaat dat wel passen? Euhm, in Gambia kan heel veel, dus met z’n vijven in een taxi is geen probleem. Achterin zit het een beetje krap, maar doordat ik bij Leon op schoot zit, kan het best!
Op de craftmarket moeten we nog even wat stof halen voor de broek van Marjolie en een aantal laatste souvenirtjes worden ook nog gekocht.
Hierna gaan we nog even pinnen en dan zoeken we een plekje op het terras van Bini’s Bar. Hier zullen we nog één keer met een grote groep toubabs eten, morgen gaan de dames uit Zeeland namelijk weg. Het was een hele gezellige avond, het eten was erg goed. De steak die Metsje en ik hebben gegeten was erg mals, heerlijk!
Taxi Omar wordt weer gebeld om ons naar huis te brengen en daarna is thuis meteen tijd om te gaan slapen.

Vrijdag 13 mei
Vandaag hoeven we niet zo vroeg op te staan, we hebben om 10 uur intervisie met Metsje, dit keer samen met Eric, Leon en Paula. Om iets voor 10 zijn we op de college en bellen Metsje waar we moeten zijn. Ze neemt niet op, omdat ze les aan het geven is, dus we lopen naar het secretariaat omdat we denken daar Metsje te treffen. Euhm, hier is ze ook niet en het secretariaat is dicht, maar daar zien we Lamin, een man die wij vooral in het begin veel hebben gezien. Hij is docent Engels en ‘keyholder’ van The Gambia College. We vragen of hij weet waar Jamundau is (Metsjes Gambiaanse naam). Ja, hij weet het! Mooi, we lopen naar de plek die hij beschreven heeft en daar is Metsje inderdaad nog in het lokaal aan het praten met wat studenten. We wachten even en we lopen dan met z’n allen naar de aula om daar te ‘intervisieën’. Onder het genot van thee en koffie hebben we het over dingen waar we tegen aan lopen en denken na over mogelijke oplossingen, aanvullingen etc.
Rond half 12 zijn we klaar en dan gaan Jarmke en ik op weg naar het strand! Ja, alweer naar het strand. Eric, Leon en Paula gaan niet mee, omdat zij hun spullen in willen pakken voor vanmiddag. Zij gaan vanmiddag overhuizen naar de college, dat zal voor de rest van de tijd hun huisje worden. Dat betekent dus dat Jarmke en ik nog een week alleen op de compound zitten. Niet echt leuk, het was namelijk erg gezellig met onze Twentse buurtjes en je kunt er nog eens even uit lopen. Maar aan de andere kant, het is maar voor een weekje en we kennen de mensen van de compound inmiddels ook redelijk goed, dus het is niet meer zo vreemd en nieuw als de eerste week hier, toen waren we ook maar met z’n drieën.
We gaan naar Lemon Creek, de plek die Metsje ons vorige week heeft laten zien. We vinden het wel wat daar, je hebt een lekker zwembad en bijna geen zand!
Terwijl Jarmke van het zwembad geniet bel ik even met thuis. Gewoon even om te horen hoe het is en ook stiekem alvast even te vragen naar wie er volgende week op Schiphol zullen staan. Vandaag gaan de meiden weg, en nu begint het bij mij toch ook wel weer een beetje te kriebelen. De meiden hebben, op één na, bijna geen zin om naar huis te gaan. Ik kan me dat aan de ene kant wel voorstellen, ze hebben hier natuurlijk best wel een leventje opgebouwd, maar ik moet ook zeggen dat ik juist wel zin heb om naar huis te gaan. Ik vind het prima om hier nog een week te blijven, en ik vind het hier ook allemaal heel erg leuk en leerzaam, maar thuis is het ook wel fijn. Met andere woorden, het is goed zo.
Rond 15 uur gaan we weer met de taxi en later met de bustaxi terug naar huis en rond een uurtje of vier zijn we dan ook thuis. Hier wassen we onszelf eerst en dan worden we ook al snel gebeld door de rest van de toubabs, we gaan namelijk met z’n allen eten, hier op het hoekje. Het stelt niet zo veel voor daar, maar toch is het gezellig om voor echt de allerlaatste keer met z’n allen samen te eten. Of eigenlijk niet met z’n allen, want sinds vorige week mist er wel iemand.
Hierna gaan Jarmke en ik nog even naar huis, om ons klaar te maken voor het afscheid op het vliegveld. We hebben Omar gebeld, hij pikt ons op en we rijden dan door naar de college. Daar moeten we nog even wachten, totdat Lamin er ook is. Hij brengt namelijk de meiden naar het vliegveld en Eric, Leon, Paula, Jarmke en ik gaan met Omar mee. Als Lamin er is worden de koffers ingeladen, de eerste tranen rollen al over de wangen van de meiden en dan is het tijd om naar Banjul Yundum International Airport te gaan. Zijn we alweer op het vliegveld. Vorige week al, toen we afscheid hebben genomen van Marjolie. Vandaag weer voor de meiden en volgende week voor onszelf.
De meiden checken in. Het gaat niet helemaal vlekkeloos, want Elsemiek heeft overgewicht, dus moet ze bijbetalen. Metsje probeert nog te helpen en vraagt Aboubacar om ondersteuning, maar ze mogen allebei niet naar de incheckbalies lopen, hier mogen alleen de passagiers komen. Jammer maar helaas.
Ook Saiku is op het vliegveld om afscheid te nemen van de meiden. We drinken nog even wat, maar daar is niet heel veel tijd meer voor. Dan is het tijd voor het afscheid, voor de tranen en voor de knuffels. Nog even zwaaien en dan zijn ze door de douane heen en zien we ze niet meer.
Wij gaan met Omar naar huis en Leon vraagt of we op de weg nog even kunnen wachten tot het vliegtuig over is gevlogen. Zoals bijna niets hier een probleem is, is dit ook geen probleem voor Omar. De weg naar Brikama kruist precies de lijn die het vliegtuig zal vliegen en na ongeveer 20 minuten te hebben gewacht, zien we de lichten van de baan aan gaan en even later vertrekt het vliegtuig. Hij vliegt inderdaad recht over ons heen. Echt een heel raar gevoel dat je een half uur geleden de meiden nog hebt gezien en dat ze nu in het vliegtuig over je heen vliegen. En nog veel raarder dat wij er volgende week ook in zullen zitten.
Even later vertrekt er ook nog een vliegtuig van Brussels Airlines en omdat we het leuk vinden wachten we daar ook nog even op. Dan is het alweer tijd om naar huis te gaan en alweer tijd om te gaan slapen. Alweer een dag voorbij, een dag die heel snel is gegaan en waarvan ik, net als van de meeste andere dagen hier, heb genoten.

Zaterdag 14 mei
Rond half 8 wordt ik alweer wakker, dus is het tijd om op te staan. We maken een ontbijtje met een gekookt ei, we doen daarna nog even onze eigen dingen en dan gaan we op weg naar de kleermaker. Ik heb een broek voor Mariska laten maken, ben benieuwd of deze daadwerkelijk iets kleiner is geworden dan het voorbeeld. Ik zie dat de broek erg goed is gelukt, net als de andere dingen die ik heb laten maken. Dan vraagt hij of we een keer naar zijn huis komen, omdat zijn moeder ons zo graag wil zien. Jarmke en ik kijken elkaar aan en weten allebei dat we hier niet zo veel zin in hebben. Mij lijkt het een goed idee om het meteen te doen, dan hebben we onze plicht weer gedaan. Hij woont dicht bij zijn winkeltje/atelier, dus het is maar een klein stukje lopen. Onderweg komen we Jaiteh tegen, hij is een leerkracht op de school waar de Twentse studenten stage lopen. Ook Elsemiek en Fleur hebben hier stage gelopen. Jaiteh is weer een broer van de kleermaker, dus zodoende dat we bij hem zijn gekomen. Hij woont niet op dezelfde compound als de kleermaker, dus we moeten natuurlijk ook even bij zijn huis kijken. Je bent hier meteen vrienden van elkaar, omdat we ook vrienden waren van Fleur en Elsemiek, dus nu zijn wij ook vrienden met hem. Oke, als jij dat graag wilt.
Als we op het punt staan om weer naar huis te gaan, vraagt Jaiteh ons telefoonnummer. Euhm, daar heb ik niet zo veel zin in, aangezien hij Elsemiek heel vaak heeft gebeld om niets, tot vervelends toe. We zeggen dat we toch volgende week alweer weg gaan, dus dat het niet zoveel zin heeft om telefoonnummers uit te gaan wisselen. Jaiteh is het daar natuurlijk helemaal niet mee eens, maar toch geef ik m’n nummer niet af.
Thuis aangekomen vergelijk ik de broek van Mariska met mijn eigen broek en zie inderdaad dat hij wel iets kleiner is. Ben benieuwd of het goed zal passen in Nederland!
Daarna is het tijd om naar de craftmarket tegenover de college te gaan. Ik heb hier iets laten maken, ik kan hier niet zeggen wat, maar dat kan ik vandaag ophalen. We moeten nog even wachten tot bepaalde dingen goed zijn gedroogd en dan lopen we door naar de college. Hier wonen nu Eric, Leon en Paula en we gaan met hen naar Lemon Creek. Ja, ook zij willen deze mooie plek zien en genieten van het lekkere zwembad.
We nemen eerst een bustaxi en later een gewone taxi, maar omdat we met z’n vijven zijn is het wat onhandig. We passen namelijk net niet allemaal in één auto. Daarom verdelen we ons maar over twee auto’s. Bij Lemon Creek aangekomen kijken Eric, Paula en vooral Leon hun ogen uit en dan is het tijd om te gaan genieten van het voor ons laatste weekend.
Omdat vandaag de vader van Jarmke jarig is, mogen we op zijn kosten een ijsje eten, dus dat doen we dan ook maar al te graag!
Ondanks dat we vrij weinig uitvoeren op een dag als vandaag, is het wel echt zweten hoor! Het is namelijk goed warm in de zon, en bij het zwembad waait het minder dan aan het strand.
Rond 16 uur is het tijd om te gaan. Vanavond gaan we naar Saiku, hij heeft ons uitgenodigd om bij hem te komen eten. Volgens de meiden uit Zeeland kan hij hele lekkere ‘chicken domoda’ maken, dat is kip met rijst en een soort satésaus. Het is erg leuk om te zien hoe hij aan het koken is, ze koken buiten op een vuurtje in een soort ‘buitenkeuken’. Zoals veel Nederlanders een dure buitenkeuken zouden willen zeg maar. Nou, hier hebben ze dat gewoon al. Hoezo ze lopen hier achter?
Rond een uurtje of acht zitten we te eten en het is inderdaad ‘errug’ lekker. Ondertussen zijn ook Metsje, Alice en Kristie (dochter van Alice) aangeschoven. Alice en Kristie zijn gisteravond aangekomen en verblijven hier voor een week, deels voor werk vanuit Windesheim en deels voor vakantie.
Rond half 10 gaan we naar huis met de taxi. Leon moet nog even hun biervoorraad bijvullen, dus we maken een tussenstop om bier te kopen en dan rijden we door naar Brikama. Leon en Paula stappen uit bij de college. Het voelt heel raar dat zij hier nu uit moeten stappen, want tot voorkort woonden ze nog gewoon naast ons!

Zondag 15 mei
Het is tijd om de opgespaarde was weg te werken. Omdat ik toch al vroeg wakker ben en het dan nog lekker fris is buiten, besluit ik om dat werkje eerst maar even te doen. Ook was ik de broeken uit die ik heb laten maken, ze geven bijna allemaal heel erg af. Tijdens het wassen moet ik dus eerst weer even water bij halen, anders kan ik de resterende was niet meer wassen.
Vandaag is oma jarig, dus ik koop eerst even beltegoed en dan kan ik haar even bellen. Ze is blij verrast dat ik er aan gedacht heb, erg leuk om elkaar weer even te spreken.
Hierna is het tijd voor een ontbijtje. Onze spullen beginnen onderhand een beetje op te raken, en omdat we hier nog maar korter dan een week zijn, hebben we besloten om niets meer aan te vullen dan alleen het hoognodige. Daarom worden onze tapalapa’s nu steeds eenzijdiger. Ook zitten we al een beetje te puzzelen hoe we het deze week met het avondeten gaan doen, want we hebben nog enkele dingen in de diepvries liggen en we willen eigenlijk zo min mogelijk meer kopen. We hebben ook nog maar een paar avonden dat we voor onszelf moeten koken. We gaan namelijk vrijdagavond eten bij Timeless omdat we dan bij Metsje zijn, en dat restaurant is bij haar om de hoek. Donderdagavond gaan we uit eten bij Paradiso met alle toubabs die nog over zijn, omdat we bijna weg gaan. En dan houden we dus nog vier avonden over waarop we voor onszelf moeten zorgen. We hebben nog precies voor vier avonden iets in de vriezer, dus dat komt goed uit.
Misschien raadt je het al wel; vandaag gaan we inderdaad naar het strand. Of eigenlijk naar het zwembad, aangezien we daar toch iets meer van houden. Dit zal onze een na laatste dag luieren zijn, want deze week hebben we natuurlijk gewoon stage overdag en donderdag gaan we naar de ‘rechten van de mens’. We zullen onze laatste dag wel gaan besteden aan ‘niets doen’, lekker lui zijn en op de strandbedjes liggen.
Terwijl wij ons al helemaal genesteld hebben op de bedden, dreigt de dag even in water te vallen doordat het bewolkt is en we even later ook enkele druppels voelen. Gelukkig valt het mee, want even later zijn alle wolken verdwenen en schijnt de zon weer zoals altijd.
Metsje komt ons deze dag ook nog even vergezellen. Niet voor lang natuurlijk, want volgens haar is het veel te warm in de zon. Daarom gaat ze ook regelmatig even het water in om af te koelen.
Tegen half vier gaan we weer richting huis, maar eerst nog wel even douchen bij de jongens op de college. Vandaag is ook besloten dat we met z’n allen bij ons gaan eten. Eerst wordt er nog even wat gediscussieerd over wat we gaan eten, maar uiteindelijk blijkt het toch pasta te worden. Ik laat me verrassen, want de jongens en Paula gaan voor ons koken, aangezien we dat nog een keer tegoed hadden van ze.
Eenmaal thuis is het alweer 18 uur, de tijd die ik had afgesproken om te gaan skypen. Eerst nog even de natte handdoeken ophangen en daarna lekker met thuis gekletst. Ik heb onder andere onze vluchtgegevens doorgegeven, dat zit er namelijk al bijna aan te komen.
Na het eten heb ik ook nog even met de familie Arts geskyped, erg leuk om weer even bijgepraat te worden en vooral leuk om te zeggen dat de volgende keer dat we elkaar spreken, ‘live’ zal zijn.

Ja ja, het einde is nu echt in zicht. We zijn alweer aan onze zevende week begonnen, de week waarin we veel voor het laatst zullen doen.
Zo is dinsdag onze laatste sportactiviteit. We willen mister Samateh dan wat sportspullen geven, zoals pionnen, springtouwen, foamballen en voetballen. Dit kan hij vast goed gebruiken tijdens het sporten.
Woensdag zullen we voor het laatst naar stage gaan, dan leveren we onze materialen allemaal af en ook zullen we die dag nog enkele lessen geven, zodat de materialen goed zullen worden gebruikt.

Ik hoop aan het eind van deze week nog een verslag te kunnen plaatsen, het hangt een beetje af van of we de internetstick nog kunnen gebruiken. Ik zal er m’n best voor doen, dat zal dan in ieder geval het laatste verslag gaan worden vanuit The Gambia!

Heel veel liefs,
Elise