Het laatste verslag vanuit Gambia!

Het is weer een lang verslag geworden, dus ga er maar voor zitten!

Maandag 16 mei
Vandaag gaan we naar stage, om afspraken te maken over de materialen van grade two. We gaan vandaag namelijk de laatste hand leggen aan al onze creaties en dan willen we morgen de leerkrachten les gaan geven in het gebruik van de materialen. En dan woensdag nog wat rekenlessen geven zodat de leerkrachten kunnen zien hoe wij de materialen in zouden zetten.
Ik ben, zoals gewoonlijk, weer eens op tijd wakker en ga dan ook maar uit bed om alvast het ontbijt klaar te maken. Dat stelt niet zo veel voor, twee borden en twee glazen op tafel en de waterkoker aanzetten. Deze heeft ongeveer een kwartier de tijd nodig om het water aan de kook te krijgen, dus dat is wel handig om als eerste te doen. Dan gaat Jarmke brood halen aan de overkant en na het ontbijt is het ook alweer tijd om naar stage te gaan.
Daar aangekomen tekenen we eerst het ‘aanwezigheidsboek’, dan gaan we naar de overkant om de ‘assembly’ te volgen. Zodra dit is afgelopen halen we nog wat materialen op die we in de kast in het computerlokaal hadden laten liggen, deze moeten vandaag nog gelamineerd worden. Als er stroom is… Verder gaan we langs de Senior Teacher van grade two om voor morgen af te spreken met alle leerkrachten. Wij hoeven bij haar alleen maar aan te geven hoe laat we willen (half 12) en dan zorgt zij ervoor dat alle leerkrachten ervan weten en bij elkaar zijn op dat tijdstip.
We gaan weer naar huis om alle spullen af te maken en om te gaan lamineren. Ik bedenk me opeens dat ik niet heel veel geld meer heb en dat hebben we wel nodig omdat ik nog lamineervellen wil kopen. Daarom besluiten we om eerst geld te gaan halen en daarna te gaan lamineren. Het lamineerwinkeltje is toch nog dicht, dus dat komt goed uit.
Nadat we terug zijn van het pinnen, ga ik lamineren. Er is stroom en het winkeltje is open, twee belangrijke voorwaarden om op pad te gaan. In het winkeltje is het best koel, maar omdat ik boven een nogal warm apparaat sta, lopen de druppeltjes één voor één over m’n rug. 50 A3 vellen later ben ik klaar en onderhandel nog even over de prijs (hij wil er veel te veel voor hebben, terwijl ik alleen maar stroom heb gebruikt) en ga dan naar huis. Voor we verder gaan met het schoolwerk houden we even pauze waarin we een Gambiaans broodje eten. Tapalapa met aardappel, ei en adja, zie eerdere foto’s.
We doen nog even wat voor school, zoals het bijknippen van de gelamineerde materialen, en dan is het tijd om naar de sportactiviteiten te gaan. Op school aangekomen gaan we eerst even langs het schoolhoofd, aangezien we hem vanochtend niet hebben gezien omdat hij er nog niet was. Hierna nemen we ons vertrouwde plekje in de verkoelende schaduw van de mangoboom in. Hier zitten, zoals altijd, een paar conciërges en nog wat andere mannen. Ook ligt er altijd een groot kleed waarop de mensen gaan bidden.
We zitten even te kletsen met de mannen over hoe mooi alles in Europa is (het schoolhoofd is wel eens in Engeland geweest en vindt het daar heel erg mooi) en dan komt er iemand langs op de fiets. Hij moet een boodschap van mister Samateh aan ons doorgeven. Ik voel de bui al hangen, maar het blijkt mee te vallen. Mister Samateh zal vandaag later komen of helemaal niet komen, omdat zijn rechterhand mister Jibba ziek is. Hij moet hem wel bezoeken, dus vandaar dat mister Samateh nog niet weet of hij wel komt vandaag. Wij stellen dan voor om thuis verder te gaan met de materialen, aangezien er nog best veel gedaan moet worden en we nu toch maar zitten te wachten. Het schoolhoofd belt eerst nog even voor de zekerheid met mister Samateh, om te vragen of hij nog komt. Hij krijgt als antwoord dat hij er binnen 20 minuten zal zijn. Oke, dan wachten we daar toch maar op, anders is er niemand die hem kan assisteren met de activiteiten.
Inderdaad, na ongeveer 20 minuten (het mag in de krant dat de afgesproken tijd ook gewoon klopt!) komt mister Samateh het schoolplein opfietsen, verontschuldigd zich meteen en maakt dan nog even een praatje met ons. Daarna gaat hij, samen met wat leerlingen, materialen halen en klaarzetten om na de pauze van grade four and six cricket te gaan spelen.
Aan het eind van de pauze is het tijd om te gaan bidden en daarna kan de activiteit beginnen. Vandaag hebben we een duidelijk herkenbare groep kinderen, het zijn er ongeveer 20 bij elkaar. Pff, Hollandse hoeveelheden! Eerst doen we een warming-up door in een cirkel te gaan staan met één iemand in het midden. Hij doet de oefeningen voor en wij moeten ze na doen.
Daarna maakt mister Samateh twee teams en moeten we tegenover elkaar in twee rijen gaan staan. We doen een vang- en gooioefening door de bal goed te vangen en meteen weer door te gooien.
Dan kan het echte spel beginnen. Ik dacht dat ik het spel kende, maar hier blijken ze het toch iets anders te spelen. Voordat ik de regels een beetje doorhad was het alweer 18 uur en dus tijd om te stoppen. Helaas had ons team verloren, misschien omdat er twee toubabs in dat team zaten die denken dat ze het spel kennen maar ondertussen veel fout doen? Dat laat ik in het midden, haha.
Na de activiteit praten we nog even na met mister Samateh. We hebben het onder andere over de activiteit van morgen. Hij weet nog niet zeker of hij wel kan komen, omdat hij mister Jibba in het ziekenhuis moet bezoeken. We spreken af dat we, voordat we naar school gaan, hem bellen om te horen of het door gaat. Verder wil hij graag een keertje bij ons op bezoek komen voor we weer terug naar Nederland gaan. Euhm, dat kan wel, maar eigenlijk alleen aanstaande donderdagmiddag nog. Hij kan dan ook, dus hij vraagt of hij het een ‘official visit’ mag noemen. Haha, wij moeten er erg om lachen, maar als hij het zo wil noemen mag dat natuurlijk.
Thuis aangekomen ga ik me eerst wassen. Ik voel me namelijk maar ‘een beetje’ vies: stof, zweet, stof, zand en zweet voel ik overal. Tijd dus om dat af te spoelen en me daarna weer lekker fris te voelen.
Na het wassen ga ik naar buiten om te vragen of alle mensen die op de compound wonen aanwezig zijn. We willen namelijk graag een foto maken van iedereen samen, voor ons als herinnering maar ook als herinnering voor de mensen hier. We willen deze foto’s uitprinten en in een boekje doen, zodat we dat kunnen geven als we vrijdag weg gaan. Maar dan moeten we dus wel vandaag foto’s maken, anders hebben we bijna geen tijd meer om ze af te drukken.
Niet iedereen is thuis, maar Mariama zal ons roepen als de anderen ook thuis zijn. Daarom besluiten we om toch eerst maar te gaan eten. We hebben nog wraps (of ‘warps’ zoals ze dat hier op de borden van restaurants schrijven) en nadat we wat groenten en gehakt hebben opgebakken, smaken ze heerlijk! We zijn nu echt restjes aan het opmaken, zodat we bijna geen nieuw eten meer hoeven kopen. Soms kunnen onze maaltijden daarom rare combinaties bevatten, maar ik moet zeggen dat de smaak vaak nog best mee valt!
Net als we aan het eten zijn komt Mariama ons vertellen dat iedereen er is. Juist, perfecte timing. Ze ziet dat we net willen gaan eten, dus ze zegt dat het geen probleem is om de foto’s na et eten te nemen. ‘No problem, no problem’, zoals veel dingen geen probleem zijn in The Gambia.
We besluiten de afwas nog even te laten wachten en eerst foto’s te gaan maken. Inmiddels is het al bijna donker, dat is wel jammer natuurlijk, maar anders zijn we alweer een dag verder en hebben we nog geen foto’s. Dan dus toch maar nu. We maken een groepsfoto van iedereen die op de compound woont, dat zijn er toch minder dan ik dacht! Ook maken we nog wat andere leuke foto’s, van ‘mofings’ (zwarte mensen) en ‘toubabs’ (witte mensen) samen. Erg leuk.
Hierna moeten we toch echt aan de afwas, alhoewel dat niet makkelijk is in het donker en inmiddels is er ook weer eens geen stroom. Maar ach, we zijn er al aan gewend, dus binnen tien minuten is dat werkje ook alweer klaar.
Hierna komt Lamin (van de compound) nog even binnen, hij wil namelijk erg graag Nederlands leren. Jarmke heeft wat Engelse zinnen en woorden opgeschreven en daaronder de Nederlandse zinnen en woorden. Het is erg grappig om te horen hoe Lamin probeert om alles uit te spreken. Ze kunnen de ‘ui’ in huis niet zeggen, de ‘r’ kunnen ze niet zeggen en ook de ‘g’ kunnen ze bijna niet uitspreken, net zoals Duitsers dat niet kunnen.
Ondertussen vallen bij mij de ogen al bijna dicht, dus ik besluit naar bed te gaan. Ik zeg ‘slaap lekker’ tegen Lamin en ik hij zegt hetzelfde in het Nederlands terug, haha.

Dinsdag 17 mei
We hebben voor vandaag afgesproken met de senior teacher van grade two (Elizabeth Gomez), dat we om half 12 alle leerkrachten van grade two les gaan geven. Daarom hoeven we niet eerder dan dat tijdstip op stage te zijn. Dat komt goed uit, want we moeten nog wat materialen af maken en ook nog lamineren. Hiervoor moeten we eerst nog lamineervellen kopen, dus dat ga ik eerst doen. Rond een uur of tien ga ik, niet te vroeg want anders zijn de winkels nog niet open. Naast lamineervellen koop ik van het resterende sponsorgeld nog whiteboard-markers. Deze kunnen de leerkrachten goed gebruiken om op het gelamineerde te schrijven. Zo kunnen ze het weer wegvegen en dus vaker gebruiken.
Nadat ik de lamineervellen heb gehaald, is het ook alweer tijd om naar stage te gaan. Vandaag komt Metsje kijken naar onze uitleg.
We nemen alle spullen mee en gaan dan op weg. Op school aangekomen lopen we naar het kamertje van mevrouw Gomez. We zijn iets eerder dan half 12, dus de pauze is nog niet begonnen. Ze zegt dat ze wel een klas met leerlingen naar buiten kan sturen, zodat wij vast in het lokaal kunnen om nog wat voor te bereiden. Dat willen we niet, dus we zeggen dat we best nog even kunnen wachten tot het pauze is. Het is ook niet verkeerd om even bij te komen van de wandeling, als je eenmaal stil zit in een koelere ruimte merk je pas hoe erg je eigenlijk zweet.
Na ongeveer 10 minuten is het pauze en dan gaan we naar het lokaal naast het kamertje van Elizabeth Gomez. Langzaam druppelen alle leerkrachten binnen en dan beginnen we met de uitleg. Deze keer weten we een beetje beter wat voor een reactie we van de leerkrachten kunnen verwachten, dus ik begin met het duidelijk maken van de aantallen van de materialen. Dat we dus elk exemplaar in tienvoud hebben en dat de leerkrachten de materialen dus niet zelf hoeven maken maar alleen moeten gebruiken tijdens de lessen.
Naarmate onze presentatie vordert heb ik het idee dat de leerkrachten erg blij zijn met deze materialen. Mevrouw Gomez sluit dan ook de bijeenkost af door te zeggen dat ze zo blij zijn met ons en met alle materialen, en dat God ons mag zegenen en bij ons mag zijn. En dat onze reis terug naar Nederland goed mag verlopen.
Inmiddels is de pauze voorbij en gaan wij de klassen rond om alle materialen uit te delen. We worden daarbij geholpen door een leerkracht van grade two. Volgens ons is dat natuurlijk helemaal niet nodig en we voelen ons een beetje bezwaard, omdat er nu een klas zit te wachten tot wij klaar zijn. Maar hij wil ons heel graag helpen en de weg wijzen naar de juiste lokalen. Elke grade heeft ongeveer 10 klassen. Zoals we in Nederland de klassen een letter geven (groep 7a en groep 7b bijvoorbeeld), zo geven ze hier de klassen een kleur. Zo heb je red, purple, orange, yellow, white, brown, blue, green, grey en pink. Ook wel een leuk systeem vind ik!
Na het uitdelen van de materialen gaan we nog even langs Elizabeth Gomez om de overige whiteboardmarkers achter te laten. Verder spreken we met haar af dat ze moet inventariseren welke materialen er nog meer zouden moeten komen, zodat we dit door kunnen geven aan Metsje. Als er dan nog andere studenten komen, kunnen zij daarmee verder gaan. We zullen morgen bij de senior teacher langs gaan om hierover te praten en aan de hand daarvan een lijstje samen te stellen.
We moeten ook nog even langs mister Samateh, om te vragen of hij al weet of de sportactiviteit van vanmiddag door gaat. We lopen de trap op naar grade five en gelukkig zien we hem in z’n lokaal zitten. Het is hier namelijk altijd nog maar de vraag of leerkrachten ook echt aanwezig zijn. Na het standaard begin van een gesprek (Hello, how are you? I’m fine, how are you? I’m fine too. So how is the day? It’s nice, what about your day? Yes, nice nice.) vragen we hem of we vanmiddag gaan sporten. Hij vraagt ons om toestemming om naar zijn collega mister Jibba te gaan. Het voelt voor hem als een plicht om hem te bezoeken in het ziekenhuis. Natuurlijk, wie zijn wij om hem daar geen toestemming voor te geven?
We wilden eigenlijk vanavond na afloop van de sportactiviteit alle sportspullen die we uit Nederland hebben meegenomen aan mister Samateh geven. Dat kan nu dus niet, dus besluiten we om het hem te geven als hij donderdag bij ons langs komt.
Dan is het alweer tijd om naar huis te gaan. We doen het rustig aan, de zon staat namelijk zo hoog dat er nauwelijks schaduw is. Eenmaal thuis komen we eerst even bij door wat te eten en te drinken. Jarmke voelt zich erg moe dus zij gaat een poging doen om te slapen. Ondertussen ben ik nog even bezig met de overige materialen (vooral van grade one), om deze in de lamineervellen te leggen. Daarna ga ik proberen om alles te lamineren. Voor ik weg ga controleer ik even of er stroom is. Ja, er is gelukkig stroom, dus ik ga naar het lamineerwinkeltje. Terwijl ik sta te zweten achter de hete machine en af en toe een koel briesje langs voel komen, hoop ik dat de stroom het in ieder geval vol houdt tot ik klaar ben. Gelukkig is dat zo, want ik krijg zomaar alles in één keer af.
Hierna is het tijd om nog even wat te ontspannen en af te koelen door wat te lezen. Inmiddels is Jarmke ook wakker geworden en dan besluiten we om naar Tanji te gaan. We hadden eigenlijk in de planning om dit morgen te gaan doen, maar omdat nu de sportactiviteiten toch niet door gaan, kunnen we dit beter vandaag doen, dan hebben we het morgen wat rustiger.
Tanji is een vissersdorpje aan zee, waar aan het eind van de middag alle vangst wordt binnen gebracht door kleine vissersbootjes. Het is een aanrader volgens Metsje en omdat ik ook wel benieuwd ben naar deze belangrijke bron van inkomsten voor Gambia, willen we er graag naar toe.
We nemen eerst een bustaxi naar de Turntable en we kopen net voordat deze vertrekt nog een lekker ijsje. Er lopen namelijk tal van straatverkopers op de garage. Elke verkoper heeft zo z’n specialiteit: bevroren waterzakjes, cakejes, ijsjes (als bevroren limonade in een plastic zakje), sierraden, eieren, aardappels en nog veel meer. De verkopers lopen hiermee op hun hoofden rond. Ook met eieren op zo’n grote, open eier’doos’, en dan soms wel drie of vier lagen op elkaar. Denk maar niet dat er ook maar één ei valt of kapot is! Zo knap vind ik dat. Ook verbaas ik me nog steeds over hoeveel lading ze hier op een fiets mee kunnen nemen. Stapels hout, stapels eieren en nog veel meer, en dan ook nog op een normale manier kunnen fietsen en de lading allemaal heel over brengen. Of iemand die met een lat van ongeveer vijf meter lang op z’n schouder langs de kant van de weg fietst, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. En ja, die lat ligt dan los op z’n schouder en beide handen aan het stuur!
Nog even een leuk detail, de ijsjes die we kochten, kostten één dalasi per stuk (40 dalasi is 1 euro). We hadden echter niet kleiner dan vijf dalasi, dus hebben we dit aan haar gegeven en gezegd dat het goed was zo. De verkoopster was helemaal blij! Dat kan ook niet anders, want ze had 150% extra verdiend!
Eenmaal bij de Turntable aangekomen nemen we een bustaxi naar Tanji. Er zitten veel vrouwen bij ons in het busje, veel van hen hebben een grote teil van plastic bij zich. Waarschijnlijk zit deze op de terugweg helemaal vol met vis!
Niemand hoeft ons te vertellen dat we er bijna zijn, de geur zegt genoeg! We stappen uit en zien de zee en alle vissers al. Ook staan er allemaal mensen op het strand om vis te kopen. We lopen die kant uit en worden, zoals altijd, nagefloten, nageroepen en nagekeken. We horen en merken het al helemaal niet meer.
We lopen een stukje over het strand en op een gegeven moment merken we dat er een jongen van een jaar of 10 steeds achter ons aan blijft lopen. We houden onze tassen goed in de gaten en op een gegeven moment vraagt hij ons of we de rokerij en meer van dat soort dingen willen zien. We overleggen even en besluiten dat er niet veel mis kan gaan. We durven het wel aan met zo’n ‘kleine’ jongen zeg maar. Dan lopen we met hem mee, en inderdaad, hij heeft geen verkeerde bedoelingen en laat ons alles zien. Waar de vis wordt opgeslagen, wordt gerookt en wordt bewerkt. Op een gegeven moment zien we een mooie schelp liggen, alleen deze is gebroken. Ik vraag aan de jongen of hij weet waar we deze schelpen kunnen vinden en hij wijst ons de weg naar de plek. Ik dacht alleen dat hij ons een plek op het strand zou wijzen, waar we de schelpen gewoon konden gaan zoeken. Dat was echter niet zo, hij wees ons een mevrouw die de schelpen verkocht. Ach, we kopen er toch maar wat, dan verdiend zij ook weer wat.
Hierna vinden Jarmke en ik het wel weer mooi geweest en hebben we naar ons idee genoeg vis gezien. We zoeken een bustaxi terug naar de Turntable, welke eerst nog even moeilijk te vinden is. Maar dan hebben we hem gevonden, het is gewoon hetzelfde busje al waar we mee gekomen zijn. En inderdaad, op de terugweg gaan er teilen vol met vis mee de bus in.
Onderweg bedenkt Jarmke zich dat we wel in Senegambia kunnen gaan eten, dat mocht nog op haar vaders kosten. Dat sla ik natuurlijk niet af, dus we nemen bij de Turntable een taxi naar Senegambia. We willen eigenlijk een keer een ander restaurant uitproberen, maar we zien eigenlijk niets geschiktst. Daarom besluiten we om maar weer bij Chossaan te gaan eten. De chickencordonbleu was me de vorige keer erg goed bevallen, dus ik kies dit keer ook dat gerecht.
Nadat we hebben genoten van dit avondeten nemen we eerst een gewone taxi en later een bustaxi terug naar huis. Onderweg treffen we nog iemand die we al vaker in de bustaxi tegen zijn gekomen. Hij studeert Duits en moet hiervoor aan het eind van deze maand examen doen. Als hij dit haalt, kan hij een visum krijgen om in de zomer voor een paar maanden naar Duitsland te gaan. Hij zegt dat als hij dan in Duitsland is, dat hij heel graag naar Nederland wil komen om mij te bezoeken. Ik hou eerst de boot nog een beetje af, maar later geef ik hem zijn e-mailadres. Ik zeg er wel bij dat hij deze alleen mag gebruiken om contact te maken als hij al in Duitsland is en hij mag het ook aan niemand anders geven. Hij belooft dat, ik ben benieuwd. Als hij een e-mail stuurt, is het natuurlijk nog maar de vraag of ik ‘m beantwoord, of is dat heel gemeen gedacht van mij?
Eenmaal thuis is het nog net licht, dus het eerste wat ik ga doen is wassen! Overal zit zand en veizigheid en ik heb het gevoel dat ik naar vis stink, dus is het tijd om daar wat aan te gaan doen.
Hierna lees ik nog even wat en dan is er alweer een dag voorbij en is het alweer tijd om te gaan slapen.

Woensdag 18 mei
Deze dag begint voor mij anders dan voor Jarmke. Zij gaat naar school om daar nog wat rekenlessen te geven in grade two en ik blijft thuis om alles van grade one af te ronden. De kleine klokjes moeten nog in elkaar gezet worden en de cijfers van 0 t/m 9 (elk 10 keer) moeten nog bijgeknipt worden. Ik begin met de klokken, en dat is maar goed ook, want tussendoor moet ik dat even afwisselen met ander werk. In de gelamineerde klokken en wijzers moeten namelijk gaatjes komen om de splitpennen doorheen te doen. We hebben hier geen perforator, dus doen we het met een naaldje. Dat gaat op zich prima, alleen na een aantal keren er doorheen geprikt te hebben, is m’n duim behoorlijk rood aangelopen en ook voelt het niet meer zo fijn.
Rond 10 uur ben ik klaar met alles en dan ga ik ook naar Jamisa toe om alles af te leveren. Net als ik bij school ben kom ik de senior teacher van grade one tegen, ze gaat naar Banjul. Dat is niet zo handig, want eigenlijk wilde ik haar juist alle algemene materialen geven. Maar ze zegt dat ik het wel in haar kantoortje neer kan leggen. Prima, dan doe ik dat wel. Verder gaan we nog één keer langs alle klassen van grade one om de overige spullen te geven. Ze zijn er erg blij mee, alleen één leerkracht vraagt om extra vellen met de dagen van de week en de maanden van het jaar. Die hebben we bewust niet nog een keer gemaakt, omdat het veel tijd kost en ze deze al in haar lokaal heeft hangen. Ze vindt ze zelf echter te vies en niet mooi meer, dus zou ze graag nieuwe willen. We praten ons er onderuit en dan is het tijd om afscheid te nemen van het schoolhoofd en van de deputie. Dat is een soort decaan, en hij is de man die ons de eerste dag heeft rondgeleid en iedereen aan ons heeft voorgesteld. We hebben voor hen een klein presentje gemaakt, waarbij we een typisch Gambiaans potje hebben gevuld met drop; echt Hollands. We hebben er een kaartje bij gedaan waarop we hebben geschreven dat we het heel leuk vonden bij hen op school.
We gaan eerst langs het schoolhoofd, hij vindt het echt heel leuk en probeert meteen een dropje uit. Hij zegt dat hij het erg lekker vindt. We merken alleen dat hij niet begrijpt dat er op het kaartje een boodschap staat, dus daar wijzen we hem nog even op.
Daarna gaan we langs Mass Cham, de deputie. Hij is op de ‘upper basic school’, welke naast onze basisschool staat. Hier zijn nu examens, dus daar moet hij bij aanwezig zijn. We geven hem hetzelfde cadeautje, maar hij begrijpt het volgens mij helemaal niet, want het verdwijnt zonder er bijna naar te kijken in zijn binnenzak. Ik vertel hem dat we het heel leuk hebben gehad bij hem op school en dat we dat ook op het kaartje hebben geschreven. Hij zegt ‘ja’ en gaat weer verder met z’n verhaal over hoe erg hij ons zal missen. We moeten dan ook onze e-mailadressen achter laten, zodat hij ons nog een mail kan sturen.
Dan gaan we weer naar huis, want we kunnen verder niet veel meer doen op school. De rekenlessen in grade two zijn voor vandaag allemaal al geweest.
Als we thuis zijn gaan we na het eten ook meteen weer op pad, omdat we nog wat foto’s af willen drukken, onder andere voor de mensen van de compound. Dit willen we dan in een boekje geven als we vrijdag weg gaan.
Het is even lopen naar het winkeltje, maar als het goed is heb je dan ook wat. Let op, als het goed is. Gambia zou Gambia niet zijn als het weer eens anders zou lopen. En jawel hoor, we komen bij het printwinkeltje en er blijkt een technische storing te zijn. We kunnen de foto’s wel bij hen op de computer zetten en dan bellen ze ons als ze klaar zijn. Ze verwachten dat de storing binnen anderhalf uur verholpen is. Voordat we naar huis gaan, gaat Jarmke haar laatste dingen bij de kleermaker ophalen en ik koop nog wat lamineervellen om de foto’s (die we hopelijk vanmiddag nog op kunnen halen) mee te lamineren.
Thuis begint Jarmke al met de koffers in te pakken, volgens mij heeft ze echt zin om naar huis te gaan. Ik zoek ook alvast wat spullen uit, vooral wat ik niet meer nodig heb hier en geef daarvan wat aan de mensen van de compound. Ondertussen komt Mariama binnen, ze zegt dat ze iemand op bezoek heeft die uit Nederland komt. We moeten natuurlijk even bij hem langs gaan om met hem te praten. Het is een Gambiaan die voor een bepaalde periode in Groningen woont. Hij is nu weer terug in Gambia omdat zijn vader is overleden. Het was erg leuk om even met hem te praten, het klonk ook vooral erg raar om een Gambiaan Nederlands te horen praten (uit zichzelf), terwijl je in Gambia bent.
Rond 17 uur zijn we naar de college gegaan om daar even van hun douche gebruik te maken en daarna zijn we gaan eten bij het restaurantje bij ons op de hoek. Verrassend: kipniggets met friet. Wel erg lekker en nadat we ons buikje vol hebben gegeten gaan we nog even langs ons huis om de vieze kleren en de natte handdoek op te hangen. Daarna gaan we weer terug naar de college om een filmpje te kijken. Na wat discussie over welke film het wordt, gaan we American Pie kijken. Ondanks dat het niet echt een film voor mij was, was het wel een gezellige avond!
Rond 11 uur gaan Jarmke en ik naar huis, we hopen dat we nog een taxi kunnen vinden die ons even naar huis brengt. Het is geen taxi geworden, maar in plaats daarvan kregen we een lift aangeboden van een hele aardige Gambiaan. In het begin was ik even bang dat hij verkeerde bedoelingen had, maar gelukkig was dat niet zo.

Donderdag 19 mei
Nadat we onze één-na-laatste-nacht hebben geslapen op de compound, worden we weer zoals altijd gewekt door alle geluiden om ons heen. Ik zou het nog bijna gaan missen als ik straks weer thuis ben, ondanks dat daar ook vaak wel veel geluid is.
We zijn bijna door ons beleg voor op het brood heen, dus we koken een eitje en doen dat maar op brood. Ook lekker hoor!
Hierna was ik voor de laatste keer m’n kleren met de hand. Ik heb steeds het gevoel gehad dat ze er niet echt superschoon van worden, maar in ieder geval is het zweet en het meeste stof er wel uit, dus kan ik ze straks met een beter gevoel in de koffer leggen.
Rond kwart voor 9 is het alweer tijd om te gaan, we gaan vandaag naar ‘de rechten van de mens’, op het Nederlandse consulaat. Ik heb niet echt een idee wat ik ervan moet verwachten, maar dat heeft gelukkig niemand van ons echt. Ik weet alleen dat we een afspraak hebben met iemand die ons waarschijnlijk een praatje gaat geven.
En inderdaad, zodra we in het gebouw zijn en ons gemeld hebben, komt er iemand naar ons toe en nemen we plaats in een heerlijk door de airco verkoelde ruimte. Even later komt er een man binnen die, zoals verwacht, een praatje gaat houden over hoe de mensenrechten in Gambia tot stand zijn gekomen en hoe ze proberen deze rechten na te leven. Ook heeft hij het nog over de rechten van de vrouw en van het kind. Het was erg interessant om naar te luisteren, hoewel het af en toe wel moeilijk verstaanbaar was. Maar dat valt me al bijna niet meer op hier.
Hierna gaan Jarmke en ik naar huis, Eric, Leon en Paula gaan naar Senegambia. Eric en Leon willen hun haar laten knippen, anders zijn ze bang dat het er niet meer van gaat komen. Ik ben benieuwd hoe ze er straks uit zullen zien, haha!
Thuis aangekomen ga ik bezig met het uitwerken van dit verslag en Jarmke gaat de foto’s lamineren. Hopelijk blijft alles goed gaan en blijft de stroom het nog even vol houden!

Vanmiddag ga ik m’n koffer alvast inpakken, zodat ik morgenochtend alleen nog de laatste spullen erin hoef te doen. Verder zou vandaag ook nog mister Samateh op bezoek komen, ik ben benieuwd of hij komt en hoe dat zal zijn.
Vanavond gaan we uit eten omdat we bijna weg gaan, we zullen naar Paradiso gaan en daar heerlijke pizza’s gaan eten!
Morgenochtend zullen we op tijd richting Metsje gaan, inclusief alle spullen. Dan zullen Jarmke en ik ons laatste gesprek met haar hebben en daarna is het tijd om voor het laatst te genieten van zon, zee en strand in Gambia! Morgenavond gaan we waarschijnlijk eten bij Timeless en daarna is het al bijna tijd om richting het vliegveld te gaan.

Zoals jullie weten is dit mijn laatste verslag die ik vanuit Gambia op m’n site plaats. Het volgende verslag zal vanuit Nederland komen, daarin zal ik alle laatste avonturen van onze grote reis vertellen.

Heel erg bedankt, iedereen die berichtjes heeft geplaatst op deze site. Iedere keer weer is het erg leuk om te lezen dat mensen me echt hebben gevolgd en elk berichtje heb ik dan ook met veel plezier gelezen!

Ik wil iedereen voor de laatste keer vanuit Gambia de groeten doen!

Tot snel!

Liefs Elise