Afscheid en ook weer heel erg genieten

Zaterdag 7 mei
Zoals ik in het vorige verslag al schreef is het vandaag Cleaning Day. Tussen 9 uur en 13 uur mogen er dan geen auto’s rijden en ook de meeste winkels zijn dicht. We besteden onze tijd aan het schrijven van verslagen, het uitwisselen van foto’s, Marjolie pakt alle spullen bij elkaar en dan is het al snel tijd om naar Metsje te gaan. We hebben taxi Omar gebeld, zo kan alle bagage en iedereen mee. We zetten de spullen bij Metsje af en dan gaan we door naar het strand om nog voor enkele uurtjes van de zon te kunnen genieten. Om vier uur moeten we alweer terug naar Metsje, omdat sommigen van ons nog willen douchen en omdat we daarna nog met z’n allen willen eten bij Timeless. Na het eten lopen we terug naar Metsje, want om 19 uur komt Lamin daar om Marjolie naar het vliegveld te brengen. Metsje, Jarmke en ik gaan met haar mee.
Na het afscheid van de rest van de groep, gaan we richting het vliegveld. Het was nog licht, dus nu konden we ook eens zien hoe het vliegveld er eigenlijk uit zag. De tijd waarop we aankwamen, 3 april, was 4 uur ’s nachts, dus toen heb ik niet veel meegekregen van het vliegveld en van de weg naar huis. Ik zag nu namelijk dat er binnen een plek was waar je wat kon drinken met allemaal tafeltjes en stoeltjes, dat had ik toen echt niet gezien! Pff, ik vond het toen echt niet fijn op het vliegveld, allemaal Gambianen die dingen aan je vragen en al je spullen willen dragen. Maar goed, nu konden we zien dat het eigenlijk best een mooi vliegveld is!
Marjolie is meteen in gaan checken en daarna hebben we nog wat gedronken. Toen was het moment daar om afscheid te nemen. Ik wist al dat ik daar niet zo van hield en dat bleek nu ook weer.
Hierna heeft Lamin Jarmke en mij bij ons huisje afgezet en hij nam Eric en Leon weer mee omdat zij gingen stappen. Ik was daar niet zo voor in de stemming dus Jarmke en ik hebben samen met Paula nog even wat gedronken en vrij snel daarna ben ik naar bed gegaan. Ondanks dat we niet veel inspannends hebben gedaan vandaag was ik erg moe! Jarmke ik op de kamer van Marjolie gaan slapen, dus we hebben nu elk ons eigen bed. De bedden hier zijn niet zo groot als een tweepersoonsbed bij ons, dus ik vond het heerlijk om nu het bedje voor mezelf te hebben!

Zondag 8 mei
Er staat vandaag een dagje strand op het programma. Eerst ontbijten Jarmke en ik rustig, lekker met verse tapalapa en een eitje erbij. Daarna bellen we allebei even met het thuisfront, het is immers Moederdag vandaag. Ik spreek af om morgenavond even te skypen, dan kunnen we elkaar weer even helemaal bijkletsen.
Omdat dit alweer ons voorlaatste weekend is, willen we nog even goed van het strand genieten. We liggen dan ook om 11 uur al op het strand! We hadden zin om naar Bijilo Beach te gaan, dat is redelijk dicht bij Metsje en omdat ik vanavond met haar nog een individueel gesprek heb lijkt dat ons handiger.
De vorige keer dat we op dit strand waren vertelde een ober ons dat het hotel dat weekend dicht zou gaan, omdat het seizoen hier op z’n eind loopt. We konden nog wel gewoon komen en bij het hotel aan het strand liggen. We hadden al wel een beetje een voorgevoel dat het niet zou gaan, want het hek zat dicht. Ook was de ‘baas’ niet aanwezig, dus we konden geen gebruik maken van de ligbedjes van het hotel. Hmm, dan proberen we het een eindje verderop maar. We lopen iets verder en dan zien we een van de fruitmannetjes die we altijd op het strand zagen. Hij vertelt ons dat we bij ‘zijn’ restaurant terecht kunnen en inderdaad, ook hier zijn (nog betere!) ligbedjes en ook is de zon volop aanwezig. We geven hem een beetje geld omdat hij ons zo goed geholpen heeft en dan smeren we ons in en kan het bijbruinen beginnen! We wisselen onze rust af met wat drankjes en tapalapa, heerlijk.
Rond een uurtje of 12 bel ik Metsje om te horen hoe laat we vanavond af zullen spreken. Tijdens het gesprek vraagt ze waar we zijn en of we nog naar het strand gaan. Euhm, we liggen al op het strand… “Nu al?” was haar reactie. Haha, ik heb toen maar niet gezegd dat we er dus al een uur lagen, maar daar komt ze bij het lezen van dit verslag wel achter.
Rond half vier besluiten Jarmke en ik dat het mooi is geweest voor vandaag en terwijl Jarmke de rekening ging betalen, kwam Metsje aanlopen vanaf het strand. Dat kwam mooi uit, want ze wilde ons het zwembad laten zien waar wij al eerder naar op zoek waren geweest. Wij dachten toen dat we het gevonden hadden, maar er was eigenlijk niets bijzonders aan die plek. Achteraf bleek dat we dus gewoon niet goed gekeken hadden en door het verkeerde hotel gelopen zijn. Oeps. Nu dus poging twee. Deze verliep beter, want we kwamen dus nu wel bij een soort restaurant met zwembad. Je kunt van het zwembad met ligbedden en eventueel parasols gebruik maken als je maar een drankje besteld of wat te eten neemt. Nou, dat is voor ons niet zo’n probleem hoor!
We hebben hier nog even van het zwembad genoten en omdat het Moederdag is hebben we taart gegeten. Lekker hoor!
Daarna liepen we terug naar de grote weg en ondertussen kwamen we langs het hotel Lemon Creek. Omdat we allemaal nog wel eens een keer terug willen voor vakantie en dan familie/vrienden mee willen nemen, zijn we eigenlijk wel nieuwsgierig naar dit hotel. We vragen of we een kijkje mogen nemen en de mensen zijn heel enthousiast. Het hotel is eigenlijk al gesloten, maar voor ons maken ze een uitzondering en we mogen in een appartement kijken welke je kunt huren en ook krijgen we een ‘gewone’ kamer te zien. Het ziet er erg goed uit, hier zou ik wel een vakantie kunnen doorbrengen. Het uitzicht is ook prachtig, op zee en op de ‘tuin’ om het hotel heen. Het ziet er allemaal erg mooi uit en het hotel is nog vrij nieuw.
Dan nemen we een taxi terug naar de Turntable, daar kopen we nog wat groenten en fruit en dan lopen we door naar het huis van Metsje. Daar aangekomen ga ik als eerste douchen, zodat ik daarna even met Metsje kan babbelen. We hebben het over mijn eigen ontwikkeling en andere zaken en na dit gesprek gaan we gezellig eten bij Timeless. Voor de verandering, haha. Ik kies deze keer de spaghetti bolognaise. Hmm, smaakt goed!
Na het eten nemen we een bustaxi naar huis, gelukkig rijden ze nog. Ze rijden namelijk niet de hele avond door, maar ik weet ook nog steeds niet precies tot hoe lang dan wel. Ik denk tot ongeveer 9 uur. Rond die tijd komen we thuis aan, we kletsen nog even bij onze buurtjes en dan is het alweer tijd om naar bed te gaan. Morgen staat er namelijk een iets actievere dag op het programma, dan is het weer gewoon tijd voor stage!

Maandag 9 mei
Om 7 uur wordt ik door de wekker gewekt (bah!) en is het alweer tijd om op te staan. Het scheelt dat het ’s ochtend nog lekker fris is buiten, dus daar krijg ik op zich wel energie van. Eerst gaan we tapalapa halen bij het winkeltje aan de overkant, eten ons ontbijtje en dan gaan we op weg naar Jamisa. Hier aangekomen blijkt het weer net zo’n chaos als wel vaker, veel leerkrachten die wij nodig hebben zijn niet aanwezig. We wilden namelijk de man van het magazijn even spreken en hem vragen of we nog papier en markers mee mogen nemen. Maar hij is er dus niet. Oké, dan moeten we het nog maar even doen met het papier dat we hebben en dan kopen we wel wat stiften van ons sponsorgeld.
Om half 9 is het tijd voor Assembly, het wekelijkse openingsritueel waarbij er wordt gebeden, het volkslied wordt gezongen en deze keer was er een toespraak van het nieuwe schoolhoofd. Dit was vandaag, omdat er vorige week geen weekopening was vanwege de public holiday op maandag. Alle kinderen verzamelen zich bij dit ritueel voor het ‘hoofdgebouw’ en voor hen staan een aantal leerkrachten om de boel op orde te houden. Orde houden doen ze door dingen van kinderen af te pakken, kinderen streng toe te spreken en ook door kinderen te slaan.
Na de opening moeten alle kinderen in een soort treintje terug lopen naar hun klaslokaal, waar de lessen zullen beginnen. Eén groepje kinderen was niet braaf geweest tijdens Assembly, dus zij moesten blijven wachten op het schoolplein. Er stonden wat leerkrachten omheen heel hard te roepen en boos te zijn. Toen moesten alle kinderen in een rij gaan staan en om de beurt kregen ze dan een flinke klap in hun gezicht. Ze hoefden echt niet te proberen om er onder uit te komen, want dan zou er vast nog veel meer gebeuren, denk ik. Echt heel naar om te zien.
Hierna gaan we op zoek naar mister Samateh, de sportleerkracht, om te horen of we vandaag wel sportactiviteiten kunnen doen en wat we dan precies moeten doen. Maar ook hij is niet aanwezig. We wachten nog even op hem maar dan besluiten we toch naar huis te gaan omdat we daar onze tijd beter kunnen besteden.
Thuis aangekomen gaan we ook meteen weer, we gaan namelijk even naar de markt om te kijken of de kleermaker onze broeken en het jurkje van Marjolie al klaar heeft. We zien dat de beste man niet aanwezig is, dat is wel balen want het is bloedheet vandaag en dus zijn we voor niets helemaal over de markt heen gelopen en hebben we voor niets gezweet. Oké, ook dit hoort bij The Gambian Way, dus we veranderen onze plannen. We lopen door naar de winkel waar we lamineervellen kunnen kopen en hier kopen we meteen genoeg markers voor de komende tijd. Dan gaan we thuis weer aan de slag met het afronden van de materialen voor grade one. Dit is vandaag gelukt om af te krijgen, dus we beginnen ook alvast met de dingen die we willen maken voor grade two.
’s Middags gaan we nog even langs de kleermaker, nu is hij er gelukkig wel. De broeken zijn echt heel mooi geworden, dus thuis probeer ik ‘m meteen uit. Het is wel even wennen en de stof is nog een beetje stijf. Straks in Nederland eerst maar even wassen in de wasmachine, dan zit het vast beter.
Dan schrapen we om half vier alle energie die we nog hebben bij elkaar en lopen we weer naar school, dit keer voor de sportactiviteiten. We zijn ruim op tijd op school, maar daar aangekomen zien we nog geen mister Samateh. Hmm, we zijn nog vroeg, dus hij zal vast nog wel komen. De leerkrachten die we zien van grade 4 en grade 6 (afternoon shift) zeggen ook dat ze hem nog wel verwachten. Om kwart over vier is hij er nog niet, we besluiten nog een kwartier te wachten. Dan opeens komt er iemand naar ons toe die we niet kennen. Hij, mister Salla, vertelt ons dat mister Samateh ziek is, maar dat hij zijn assistent is en dat we vandaag met z’n drieën de sportactiviteiten gaan doen. Nou, prima. We moeten nog even wachten tot het half 5 is, want dan is het pauze voor grade 4 en 6 en dan worden er ook vaak al activiteiten gedaan. Prima, er wordt en bankje door leerlingen naar ons toe gebracht en we wachten gemoedelijk onder de mangoboom tot het later wordt. Dan loopt de man weg en wij wachten verder. Rond 5 uur vindt Jarmke het mooi geweest en loopt ze naar hem toe. Hij zegt dat het allemaal wat anders gaat met de organisatie vandaag, omdat mister Samateh er niet is. Dat blijkt ook wel, want het was één chaos. Ik heb echt geen idee welke kinderen bij de sportactiviteit horen en welke niet. Alles loopt door elkaar. Op een gegeven moment neemt mister Salla een groep kinderen apart en begint met die groep gewoon. Euhm, oke, misschien moeten wij dan ook beginnen. Mij leek het wel een leuk idee om te gaan bokspringen, dus we proberen in ons beste Engels uit te leggen wat de bedoeling is. De kinderen zijn in het begin nog wel redelijk aandachtig, maar al snel beginnen ze aan elkaar te trekken en te duwen, ze schreeuwen en letten niet op. Pff, wat een klus. Ik besef me dat ik echt heel blij mag zijn met m’n eigen klasje op De Plakkenberg. Ja groep 7a, als jullie dit lezen, ik ben heel erg trots op jullie allemaal! Dat was ik al, maar nu nog veel meer!
Ik begon ook zomaar een paar keer in het Nederlands te roepen dat ze op moesten houden. Toch vloog de tijd en voordat ik het zelf in de gaten had was het al kwart over 6. We hebben tegen mister Salla gezegd dat we elkaar morgen wel weer zouden zien. Dat was goed.
Bekaf kwamen we thuis en ondanks dat we nog maar drie keer deze sportactiviteiten hoeven doen, zie ik er wel heel erg tegen op. Ik vind het vooral lastig omdat je gewoon de kinderen niet stil krijgt en ze totaal niet luisteren. De leerkrachten hier nemen dan wel maatregelen, maar die wil ik niet nemen. Ze pakken een stok of een touw en dreigen en slaan er dan op los. Dan draai ik mezelf liever even weg op z’n moment, maar je hoort het geluid nog steeds.
Thuis gaan we eerst even wassen. Pff, een behoorlijke zweetpartij kan ik je zeggen. Een echte douche zou op zo’n moment wel even fijn zijn geweest, maar we hebben ons gered. We hebben elkaars haren uitgespoeld en we voelden ons al snel weer fris. Na het douchen was het al bijna 7 uur, de tijd dat ik had afgesproken om met thuis te gaan skypen. Nog snel even water gehaald, want beide jerrycans waren leeg en anders hadden we geen water als we wilden afwassen.
Na ongeveer een uurtje te hebben geskyped en weer helemaal bijgepraat te zijn is het eten klaar. Jarmke heeft gekookt, gehaktballetjes (die al eerder waren gedraaid en voorgebakken waren) in satésaus met gebakken aardappels en wortels. Lekker hoor!
Net voor het eten had ik gezien dat Lean ook op skype was, zij zijn net terug gekomen van een weekje Kreta, dus ook met hen wil ik nog graag even praten. Na het eten ben ik dus weer achter de laptop gaan zitten om nog een uurtje gezellig te kletsen. Erg leuk!

Dinsdag 10 mei
Dit zal een dag worden waarop we thuis gaan werken aan de materialen. Eerst eten we rustig ons ontbijtje met een gekookt eitje en dan gaan we op weg naar Kairaba, de westerse supermarkt in Senegambia. Rond half 10 zijn we daar, na een uur in de bustaxi te hebben gezeten, en we kopen wat we nodig hebben. We gaan hier namelijk speciaal heen, omdat we hier whiteboardmarkers kunnen kopen. Deze hebben de leerkrachten van grade one nodig om de materialen in gebruik te kunnen gaan nemen.
We komen nu toch langs de craftmarket in Senegambia, dus hier proberen we nog een meter stof te vinden voor de broek van Marjolie. Verder heb ik nog een paar leuke souvenirtjes gekocht en toen weer richting huis.
Hier zijn we nog even bezig geweest met het uitzoeken van materialen en ’s middags hebben we nog wat dingen voor Iselinge gedaan, het verslag getypt en foto’s uitgezocht.
Toen was het alweer snel tijd voor de buitenschoolse activiteiten, we zijn benieuwd of we vanavond wel een realistisch beeld krijgen van hoe het eraan toe gaat. Omdat vanavond mister Samateh er waarschijnlijk wel zal zijn, hopen we dat het qua organisatie beter gaat dan gisteren.
Rond 10 voor vier zijn we op school, maar we zien nog geen mister Samateh. Sommige leerkrachten vertellen ons dat hij vandaag wel komt, dus we wachten rustig af. Net als we op het punt staan om richting het bankje onder de mangoboom te lopen, komt hij het ‘plein’ opfietsen. Ja, hij is er! Nou, we zijn benieuwd. Hij zegt dat we onder de boom kunnen gaan zitten, terwijl hij wat materialen zal gaan pakken. Oké, prima. Hij haalt een paar kinderen uit de les die hem moeten helpen het materiaal te tillen naar de juiste plek. Alle spullen zien er erg goed uit, ze hebben een soort horden, palen en matjes. Dat is tenminste iets waar we wat mee kunnen, denken wij meteen. Tegen de tijd dat alle spullen zijn opgebouwd en in een soort circuit zijn neergezet, is het bijna half 5, dus bijna pauze voor de afternoonshift. Mister Samateh zegt dat het niet handig is om tijdens de pauze te gaan beginnen, omdat er dan heel veel kinderen om ons heen staan die ook allemaal mee willen doen. Dat klopt inderdaad, maar ook als het geen pauze is komen er meer en meer kinderen van alle kanten aan die ook mee willen doen. Maar goed, het lijkt ons ook beter om onder de mangoboom op het harde, houten bankje met kaarsrechte rugleuning te wachten tot de pauze voorbij is. Ondertussen gaat mister Samateh zijn voeten wassen en maakt zich daarmee klaar voor het bidden. Na het bidden is de pauze ook bijna afgelopen dus dan kunnen we eindelijk beginnen. Het duurt wel even voordat er vier groepen zijn gemaakt, want alle kinderen van grade 4 en 6 lopen nog steeds op het plein en door onze activiteiten heen. Dit zorgt ervoor dat mister Samateh het springtouw pakt en daarmee zorgt dat de kinderen die les hebben weg gaan.
Langzaam maar zeker wordt het voor mij duidelijk welke kinderen nou daadwerkelijk met de sportactiviteiten mee doen en even later heeft ieder van ons een eigen groep kinderen. Mister Samateh, Jarmke, nog een andere assistent en ik. De activiteiten variëren van een estafette over de horden, koprollen en dan over de horden, slalommen en springen op een matje met nummers. Ik vind het toch al heel wat vergeleken met gisteren.
Toch valt het, ondanks het strenge toezicht van mister Samateh, nog heel erg tegen om de kinderen in het gareel te houden. Ze duwen en trekken veel aan elkaar, gaan voor hun beurt, luisteren nauwelijks naar je uitleg en voeren dus de activiteit niet altijd goed uit.
Na elke activiteit 10 minuten te hebben gedaan is het tijd om te stoppen. Ik moet zeggen dat ik het erg leuk vond om te doen en ook om de verschillen met gisteren te zien. We praten nog even na met de leerkracht, vertellen hem hoe moeilijk wij het vinden om het allemaal te regelen en te organiseren, omdat het gewoon heel anders gaat dan bij ons. Hij begrijpt dat gelukkig wel, dus dat voelde voor mij wel als een soort opluchting. De mensen hier hebben namelijk hele hoge verwachtingen van ons, dus ik vind het dan best lastig dat ik niet helemaal kan laten zien wat ik in m’n mars heb. Maar aan de andere kant mag ik ook niet van mezelf verwachten dat het allemaal goed zal lopen, zo gaat dat tijdens eerste stagedagen in Nederland ook niet.
Eenmaal thuis trekken we onze bezwete kleren meteen uit en wassen ons lekker af. Ondertussen gaat de telefoon, dus snel afgedroogd en opgenomen. Onze buurtjes zijn bij de meiden op de college en vragen of we bij hen pannenkoeken komen eten. Hmm, daar heb ik op zich wel oren naar, maar we hebben vanochtend onze spaghetti uit de diepvries gehaald, dus eigenlijk moet dat vandaag wel op. Jarmke is moe en heeft daarom niet zo’n zin om mee te gaan naar de college, dus zij eet de spaghetti op en ik ga richting de rest. Ik neem even een bord, bestek en onze heerlijke stroop mee en neem dan een bustaxi om even later alweer uit te stappen op de college. Terwijl ik binnen kom zijn ze net bezig met het maken van het beslag, ik ben dus precies op tijd, haha!
Het bakken van de pannenkoeken gaat niet zo heel snel, aangezien we maar één pan hebben en 8 hongerige buikjes. Ongeveer 3 uur later hebben we ieder drie pannenkoeken gehad, een paar potjes gekaart en afgewassen. Hierna gaan we snel naar huis want iedereen is moe en morgen is het weer vroeg dag.

Woensdag 11 mei
Vandaag worden we weer door de wekker gewekt om op tijd naar school te gaan. We brengen de whiteboardmarkers naar alle leerkrachten van grade one en nemen nog wat papier mee. Hier kunnen we vanmiddag mooi mee aan de slag, om de laatste dingen van grade one af te ronden en aan de slag te gaan met alle materialen die nog gemaakt moeten worden voor grade two. Net na de middag ga ik op pad om heel veel spullen te lamineren. Er is stroom, dat had ik van tevoren natuurlijk even gecheckt. Nadat het lamineerapparaat is opgewarmd kan het lamineren beginnen. Ik ben benieuwd of alles goed gaat. En ja hoor, na ongeveer een half uur, ik ben pas op de helft van alle spullen, valt de stroom uit. Natuurlijk zit er net een vel halverwege in het apparaat.
Na wat overleg met de mensen in het winkeltje blijkt dat de stroom niet is uitgevallen, maar dat het stroomapparaatje van de eigenaar van de winkel kapot is gegaan. Leuk, is er eindelijk stroom, krijg je dit. Goed, ik laat de moed niet zakken natuurlijk, gelukkig zijn de meeste klokken wel net gelamineerd, dus die kan ik vanmiddag in ieder geval in elkaar gaan zetten. Je moet het maar positief blijven zien, toch?
De eigenaar van het winkeltje loopt met het lamineerapparaat en met het vel er nog half in naar een winkeltje iets verderop, om zo toch het vel eruit te krijgen. Daarna betaal ik voor het gelamineerde werk en zeg dat ik later wel terug kom voor de rest. Ik haal nog even lekker twee ijsjes voor Jarmke en mij en loop dan naar huis.
Thuis knip ik de gelamineerde spullen bij en zet de klokken in elkaar. Tadaa, toch een mooi resultaat!

Morgen staat er een dag vol met lessen op de college op het programma. Verder zullen we vrijdag naar het gebouw van de rechten van de mens gaan, dit is nog onderdeel van onze oriëntatie in The Gambia. Die dag zullen we ook afscheid gaan nemen van de meiden uit Zeeland, zij gaan dan alweer terug.
Het weekend zal veel strand worden verwacht ik, om toch nog even nèt iets bruiner te worden dan ik tot nu toe ben.
Daarna zullen we alweer onze laatste week in gaan, zo snel gaat het!

Groetjes,
Elise