Het echte verslag

Zaterdag 2, zondag 3, maandag 4 en dinsdag 5 april.

Vandaag gaat het grote avontuur beginnen. Om half 1 was het tijd om afscheid te nemen van papa, Bart en Mariska. Toen samen met mama naar Schiphol gereden, waar we bij balie 32 Marjolie en Jarmke troffen. Nog even voor de zekerheid de koffers gewogen, voor de laatste keer. Thuis was ik het al helemaal zat; op de weegschaal, met mezelf, zonder mezelf, spullen uit de koffer, op de weegschaal, pff.
Om half 3 ging de incheckbalie open en wij waren de eersten die ingecheckt hadden bij onze luchtvaartmaatschappij Royal Air Maroc. We hadden onze vraagtekens bij de maatschappij, maar achteraf is het toch best goed bevallen. Niet de luxe van een eigen dvd-schermpje in de stoel voor ons, maargoed, de komende zeven weken zullen we niet de luxe van thuis genieten. Dus daar moesten we maar aan wennen.
Na nog even koffie te hebben gedronken, kwam dan het naarste moment: afscheid nemen op Schiphol. Ik met m’n zwakke hartje; dat werden natuurlijk tranen. Maar ook dat hoort erbij. Wat dat betreft kijk ik nu al weer uit naar de terugreis: dat is alleen maar leuk!
Het was nog even zwaaien en vervolgens gingen we door de douane en nog even later konden we door ons en onze spullen laten fouilleren. Om ongeveer 5 uur konden we aan boord. Ondanks dat ik wel eens naar Canada was gevlogen, voelde ik toch een soort leuke spanning. Het vliegtuig was niet echt groot, 3 stoelen links, gangpad en dan 3 stoelen rechts. Net een grote bus. Het opstijgen viel allemaal erg mee voor mij, nauwelijks last van de oren. Onderweg nog een maaltijd gehad, ik kan nu al zeggen dat dat achteraf beter was dan de eerste etenservaringen hier in Gambia. Maar daar komt later meer van. Tijdens de vlucht vonden we het eten nog niet echt lekker. Na ongeveer 3,5 uur landden we in Casablanca. Daar moesten we ook nog even wachten, maar niet echt lang. We konden al wel meteen zien dat we in het buitenland waren. Mensen in lange gewaden, donkere mensen, wij als blanken in de minderheid. Aparte ervaring. Wel goed om alvast mee te beginnen zeg maar.
Rond 9 uur Marokkaanse tijd vlogen we richting Guinee voor een tussenlanding in Conackry. Dat was minder, want het was een tussenstop, maar omdat wij met hetzelfde vliegtuig doorvlogen naar Banjul, mochten we er niet uit. Daardoor deden we er natuurlijk wel langer over, en we vlogen ook nog eens over Banjul heen, verder naar het zuiden, om later weer iets noordelijker te gaan. Uiteindelijk kwamen we bekaf aan, om half 4 lokale tijd. Eigenlijk was het voor ons dus al half 6. We moesten eerst een papiertje invullen met allerlei gegevens, zodat ze weten dat wij in Gambia verblijven voor 7 weken zeg maar. Na dat te hebben gedaan kwamen we bij de band voor de koffers. Voor mij een geruststelling dat alle koffers netjes aangekomen waren. Daarna zagen we al snel Metsje staan, onze begeleidster. Het is een Nederlandse vrouw, docent aan hogeschool Windesheim en verblijft nu, met af en toe een break in Nederland, voor 3 jaar in Gambia. Ze geeft ook les op de college hier en is dus onze contactpersoon. Nadat we bij Metsje kwamen, hadden we ook gelijk een stuk of 6 Gambianen om ons heen, ze wilden allemaal dolgraag onze koffers dragen. Ik hou daar niet zo van, maar ik heb al snel geleerd dat alles went. Ook Lamin was erbij, hij is zo’n beetje onze lokale taxichauffeur. Als we het echt niet meer weten kunnen we hem bellen. Ik wist op het vliegveld natuurlijk nog niet dat Lamin een ‘goed’ persoon is, dus ik deed een beetje onvriendelijk tegen hem. Hopelijk had hij het niet te veel in de gaten. Toen alle koffers in de jeep geladen waren, reden we het vliegveld af op weg naar ons grote avontuur, en op weg naar ons eerste onderkomen. De eerste nacht, (naja, halve nacht), verbleven we bij Metsje in Brufut. Metsje heeft een mooi huis, erg luxe voor Gambiaanse begrippen. Metsje ging zondag naar een Nederlandse vrouw die 70 jaar werd. Ze heeft die dag een boottochtje gemaakt over de rivier The Gambia. Wij zijn die ochtend rond 10 uur opgestaan en mochten gebruik maken van haar badkamer. Om 12 uur kwamen de vier meiden uit Zeeland om voor ons ontbijt te zorgen. We hebben samen brood en eieren gehaald. Het brood hier heet tapalapa en is eigenlijk een soort wit stokbrood. Erg lekker, maar de meiden zeggen dat het na enkele weken wel je neus uit komt. Dat zien we dan wel weer. Ons ontbijt bestond uit tapalapa met roerei, lekker! Na het eten zijn we met de meiden met de taxi naar Palm Beach gegaan, het strand waar veel toeristen komen. Ik vond het in het begin heel eng om zomaar bij zwarte mannen in de auto te stappen, maar dat is hier echt heel normaal. Voor 10 dalasi (25 eurocent) per persoon zijn we naar een plek gereden vanwaar we naar het strand zijn gelopen. Het strand is eigenlijk net als bij ons, zanderig en zout. Maar wel lekker. Gelukkig was het de eerste dag een beetje bewolkt, daardoor bakte de zon nog niet volop op ons. De meiden uit Zeeland zijn echt poepbruin (na 7 weken), dus we kunnen onszelf over 7 weken bijna vergelijken met de lokale bevolking, haha.
Na het strand hebben we weer gedoucht bij Metsje en ondertussen kwam Metsje ook weer thuis. Toen iedereen klaar was hebben we ons klaargemaakt voor een etentje bij een restaurant bij Metsje in de buurt, bij Timeless. Ik heb een soort McDonalds menu gehad: chickenfingers with chips. Lekker! Na het eten zijn we door Lamin naar ons volgende onderkomen gebracht. We waren in de veronderstelling dat we naar ons definitieve onderkomen gingen. Maar we verblijven in Gambia, dus niets is zeker! We kwamen dus inderdaad niet in ons definitieve huisje, in plaats daarvan kregen we een erg smerige kamer, met drie primitieve bedjes en een kakkerlak op de college. De moed zakte me in de schoenen. Gelukkig waren onze begeleiders (Aboubacar (begeleider voor internationale studenten) en Lamin (ik noem hem maar Lamin 2, hij is een docent Engels en sleutelbewaarder op de college)) wel behulpzaam, ze hebben namelijk voor ons onze klamboes opgehangen. De wc’s en douches hadden we gezamenlijk met al onze buren (stuk of 4 kamers), dus we hebben daar maar geen gebruik van gemaakt. In ieder geval niet van de douches, want de hygiënische toestand was namelijk echt misselijkmakend. De wc’s moesten we wel gebruiken, want we moesten allemaal erg nodig. We hebben onze ogen maar even gesloten toen we er gebruik van maakten. Verder zal ik jullie de details maar besparen.
Ondanks alle kuilen in onze bedden hebben we toch nog redelijk geslapen. De volgende morgen om half 10 werden we verwacht in de office van Aboubacar. Vanuit daar nam hij ons mee naar een soort aula, met kantine. Daar kregen we thee (niet de drinken, melk met een zakje dat je ongeveer uit moest wringen) en een broodje met sausages en sla en tomaat. Ik vond het echt niet lekker, Marjolie en Jarmke vonden het wel gaan. Ik heb al m’n moed bij elkaar geschraapt en het toch helemaal opgegeten. Het kwam ook wel een beetje door het feit dat mensen mij gewaarschuwd hadden voor rauwe groenten: je weet nooit waar ze mee schoongemaakt zijn, maar je kunt er wel van uit gaan dat het met gewoon kraanwater is gebeurd. Dat kun je hier in Gambia dus niet drinken, of je moet graag aan de diarree willen raken. Na deze onprettige start heeft Aboubacar ons de college laten zien. We hebben in klaslokalen gekeken, waarin de studenten les kregen. Ook is er op de college een soort creche, waar moeders (dat kunnen hier gewoon studenten zijn) hun kinderen voeden. En niet zoals bij ons met een flesje, maar gewoon hop, shirt omhoog en drinken maar! Het was echt leuk om te zien allemaal, ik vind het zulke mooie kindjes! Hierna wel meteen even onze handen ontsmet met desinfect. Hierna hebben we dan eindelijk onze koffers in een pick-up geladen en zijn we naar ons definitieve verblijf gereden. We wonen sindsdien op een compound. Dat is een soort verblijf voor de hele familie, met een binnenplaats. En het is echt voor de hele familie, want naast de ‘mother’ wonen er de kinderen, kleinkinderen, aangetrouwden, neven en nichten en noem maar op. Opzich wel gezellig, maar wel even wennen. Er is namelijk altijd lawaai, want op de binnenplaats zitten de mensen de hele dag , praten, eten, spelen, praten, etc… Ook hebben we een paar kipjes (en een haan die ’s ochtends als onze wekker fungeert!) en af en toe komt er een geit langs.
We wonen op ongeveer een kwartier lopen vanaf de college, in Brikama dus.
We hebben een mooi huis, met een kamer en keuken in één, en twee slaapkamers. Door de slaapkamers door kun je nog naar een soort achterplaatsje waar onze douche en wc gevestigd is. Maar onze droom werd al snel in het niet gegooid, een douche en wc hebben we namelijk niet. Het zijn twee aparte hokjes. In de douche is niets. In de wc is er een gat in de grond. Zie foto’s voor verdere uitleg. We hebben onze wc toch maar iets moderner gemaakt, door op de markt een grote plasticen teil te kopen, op z’n kop te zetten en er een gat in te snijden. Foto’s hiervan volgen nog.
Douchen moeten we dus doen door jerrycans met water te halen, en met een soort gietertje over ons heen te spoelen.
We hebben nog even elektriciteit geregeld (moet je via een soort prepaid-kaart kopen en opwaarderen).
Na ons verblijf te hebben bezichtigd en de bedden in elkaar te hebben gezet, zijn we naar de markt in Brikama gegaan. Hier hebben we borden, bestek, bekers, pannen, emmers etc. gekocht. Zo kunnen we vanaf volgende week in ieder geval voor onszelf koken. Ook hebben we nog een mooi tafellaken gekocht, a real African one!
Na de markt kregen we lunch bij Aboubacar, tegen 4 uur. Het was een grote plaat met rijst en vis. En als je vissenkoppen ziet liggen vergaat spontaan je eetlust. Maar uit beleefdheid toch maar iets gegeten. Ik moet zeggen dat ik gelukkig niet echt honger had, dat heb ik hier nog helemaal niet gehad met deze warmte. Dorst wel, dus water drinken we dan ook volop!
Na de lunch zijn we met Lamin naar Senegambia geweest om te pinnen en om naar een supermarkt voor toeristen te gaan . Hier hebben we nog enkele etenswaren gekocht. Ze hebben echt spullen uit Europa, zoals Nutella, Kellog’s, Dove etc. Alles is import. Dat is ook wel te merken aan de prijzen, we hadden voor ongeveer 50 euro boodschappen, en we schatten dat ze voor Nederlandse begrippen ongeveer 25 euro waard waren. Daar gaan we dus niet meer heel vaak heen. Ook hebben we tussendoor nog even een Afrikaanse simkaart gekocht met voor 200 Dalasi credit.
Hierna zijn we naar Metsjes huis gegaan, hebben daar nog tapalapa met tonijn en salade gegeten. Lekker! Uiteindelijk hebben we ons door Lamin naar huis laten rijden en hebben ons een beetje geïnstalleerd in ons huisje. We werden meteen weer even geconfronteerd met The Gambian Life; de stroom was namelijk uitgevallen. We hebben daarom maar meteen kaarsjes gekocht. Onze mede-compounders hebben ons geholpen om de kaarsen te laten staan. Ze hadden twee lege blikjes, smolten de kaarsen van de onderkant en lieten het vet weer stollen op de blikjes. Tadaa, onze kaarsenstandaards! Nice!
We hebben voor het eerst op onze wc onze behoeftes gedaan (we hadden toen die teil nog niet!) en hebben tanden gepoetst. Daarna lekker geslapen.
’s Nachts heb ik echt angstzweet uitgestaan, want ik werd wakker van gerammel aan de deur. Ik heb Jarmke naast mij wakker gemaakt, maar toen ik haar fluisterend wakker maakte, was het gerammel ineens over! Uiteindelijk zijn we toch maar weer gaan slapen en is er achteraf niets meer gebeurd.
Vandaag (dinsdag 5 april) zijn we om 9 uur naar de college gelopen (15 minuten). Op zich is die afstand prima te doen, vooral ’s ochtends want dan is het nog wat koeler. Ik heb tijdens de wandeling wel een behoorlijke blaar midden onder de voet opgelopen. Dat was echt wel minder, ondanks mijn goede birkenstock slippers. Maar goed, gelukkig hebben we vandaag niet zo veel gelopen als de eerste dagen, dus het is nog draaglijk. Om half 10 waren we op de office van Aboubacar en na even wachten (dat doen we hier behoorlijk veel) konden we weer naar de aula voor breakfast. We hebben nu aangegeven dat we graag tapalapa met boter en jam wilden. Met een fles cola erbij. Lekker ontbijtje hoor! Na het ontbijt hebben we ongeveer anderhalf uur in de office van Aboubacar gezeten. Gewoon wachten tot hij klaar is met zijn zaakjes. Heel normaal hier in The Gambia. Na het wachten (hij heeft wel een kamer met airco, maar na ongeveer 3 kwartier wachten viel de stroom uit) zijn we op weg gegaan naar Jamisa Lower Basicschool. Het is goed te vergelijken met basisscholen bij ons, alleen zijn de klassen iets groter (ongeveer 40-50 kinderen) en hebben ze niet 8 verschillende groepen maar 6. Ook gaan de kinderen of ’s ochtends naar school, of ’s middags. De ochtendshift begint om half 9 en eindigt om half 2, de middagshift begint om 2 uur en eindigt om half 7. Gelukkig kunnen wij stage lopen in de ochtendshift, zodat we ’s middags gewoon lekker kunnen doen waar we zin in hebben. De school ziet er mooi uit, vriendelijke leerkrachten. Het is wel erg groot, de school heeft per grade ongeveer 10 klassen en in totaal 84 leerkrachten. Wij gaan op deze school stage lopen, het is dichtbij en goed gestructureerd.
Na het bezoek aan de school zijn we met Aboubacar naar Serrekunda gegaan, om nog wat spullen te kopen maar vooral ook om de markt te bezichtigen. Deze markt is echt superdruk, nog drukker dan hier bij ons in Brikama. Ik ben blij dat wij in Brikama zitten, prima plekkie hebben we hier, wel druk maar niet zo druk als in Serrekunda. We hebben enkele ongelukken gezien hier, dus dat zegt waarschijnlijk genoeg. We dachten in Parijs al dat het op die grote rotondes ongeorganiseerd was, maar dat is het hier des te meer! Pff, ben blij dat we hier niet zelf hoeven te rijden!
Na de markt hebben we bij Aboubacar gegeten, ongeveer hetzelfde als gisteren. We zijn met z’n drieën erg blij dat we vanaf eind deze week voor ons eigen eten kunnen zorgen!
Vervolgens zijn we nog even naar de markt in Brikama gegaan, om onze wc-teil te kopen! Heel fijn.
Toen we thuis waren hebben we maar eens onze kleren gewassen. Het is hier zo warm, dat je echt wel elke dag schone kleren aan wil! We zijn begonnen met onze witte kleren, daarna de lichtere kleren, tussendoor schoon water erin, andere kleren en tenslotte ook de kleren die we aanhadden. Geloof me, de schaamte gaat helemaal weg in deze omstandigheden! Dus toen stonden we lekker te wassen met z’n allen, totdat de waslijn helemaal vol was en we al onze vieze kleren hadden gewassen. Daarna onszelf gewassen en het is ons allemaal erg meegevallen! We voelen ons gewoon fris! Ondertussen belde Metsje ook nog op, dat we morgen (Marjolie is dan jarig) bij haar gaan eten en dat we dus ook bij haar even kunnen douchen. Stiekem kijken we daar alweer naar uit.

Dat was het verhaal tot en met nu. Morgen is Marjolie jarig zoals gezegd. Jarmke en ik gaan haar toch een beetje verwennen en ons huisje een beetje versieren met ballonnen en slingers.
Verder zullen we met Ida (de secretaresse van Aboubacar) met de bushtaxi (we weten nog niet hoe dit werkt) naar het strand gaan. Nice! Daarna dus eten bij Metsje en lekker douchen.

Gisteren hadden we de dongel van Metsje geleend, maar we zaten die avond zonder stroom en dus was de laptop natuulijk net leeg terwijl ik de foto’s probeerde te uploaden. Vandaar dat er maar 1 foto bij stond. Vandaag maak ik het goed!

We hebben nu zelf een dongel gekocht voor het internet. Het blijkt hier alleen vreselijk duur te zijn, dus we proberen een beetje zuinig aan te doen.
Het kan daarom dus zijn dat het volgende berichtje even duurt, maar het zal dan wel een lang bericht zijn!

Tot gauw!