Verjaardag en stageschool

Woensdag 6 april

Vandaag is Marjolie jarig! Leuk! Jarmke en ik beginnen dan ook de dag door ons kamertje te versieren met slingers en ballonnen. We zijn stiekem een half uur eerder opgestaan dan Marjolie, zodat het een verrassing zou zijn. Toch hoorden we haar al rommelen in haar kamertje, dus we zeiden voor de zekerheid maar even dat ze dus niet binnen mocht komen. Dat was achteraf niet echt nodig, want ze is regelrecht naar de wc gegaan omdat ze last had van lichte diarree. Fijn op je verjaardag! Ze had de hele nacht al wakker gelegen, vanwege een stuk plastic dat langs de muur schuurde en een klapperende deur.
Natuurlijk ontbraken de cadeautjes niet, we hadden de vorige dag een fles shampoo gekocht, want dat was ze zomaar vergeten mee te nemen, haha! En ook nog even een kaartje met wat beltegoed, zodat ze even met Michiel kon bellen. Daar heeft ze dankbaar gebruik van gemaakt.
We begonnen onze dag met wat kleine crackertjes om een kleine bodem te leggen. We liepen namelijk daarna in ongeveer 20 minuten naar de college, omdat we daar om half 10 hadden afgesproken met Aboubacar. Hij was niet in zijn kantoor, maar ‘he was coming soon’, zoals ze hier zeggen. En ‘soon’ dat is hier een ruim begrip, dus om half 12 kwam hij een keer. We hebben onze tijd gedood door lekker in het zonnetje te gaan zitten en sudoku’s te maken. Marjolie vroeg nog aan hem of hij ons misschien vergeten was, maar zijn antwoord was doodleuk: nee. That’s the Gambian way, zou Metsje zeggen. Goed, we gingen dus om half 11 ontbijten, brood met boter en jam. Deze keer hadden we geen tapalapa, maar senfou. Dat hadden we nog niet gehad, maar het is eigenlijk hetzelfde als stokbrood bij ons, maar dan smaakt het als zoutloos brood. Volgende keer maar weer tapalapa dus. Na het ontbijt gingen we naar het strand, Bijolo beach, samen met Ida, de secretaresse van Aboubacar. Het was heel gezellig, we hebben ons op ligbedjes laten verwennen met een broodje hawai, mixed cocktails en vers geperst sap. Heerlijk! We zijn ook nog even lekker in de zee geweest, ook met Ida. Ik vond het echt knap van haar, want ze kan eigenlijk helemaal niet zwemmen, maar dapper dat ze was, ze ging gewoon mee. De golven schrikten haar niet af, maar af en toe pakten we haar wel vast, voor het geval ze niet meer boven kwam. Wij vonden het dus nog enger dan zij! We hadden ons voor het eerst ingesmeerd met factor 30 in plaats van 50, maar dat merkten we dus wel toen we thuis waren. Lekker verknetterd.
Na het strand gingen we met de taxi naar het huis van Metsje. Zij had ons uitgenodigd voor een Italiaanse maaltijd omdat Marjolie jarig was. Heerlijk: pasta! We waren rond half 6 bij haar huis, haar ‘watchman’ wist van onze komst. Korte uitleg: er is een keer ingebroken bij Metsje thuis, en ze hebben haar laptop en allerlei anders waardevolle spullen meegenomen, dus sindsdien heeft ze iemand die op haar huis past als ze er zelf niet is. En nee, hij kan dan niet naar binnen, maar hij zit gewoon buiten, in de schaduw met een radiootje, een sigaretje en een stukje zoethout. Dit laatste is lekker fijngekauwd en hier poetst hij ook zijn tanden mee. Schoner worden ze er niet van inderdaad, eerder viezer.
Na een lekkere douche en nog even buiten te hebben gezeten, kwamen de andere vier meiden ook. Rond half 9 was de macaroni klaar en we hebben er met z’n allen heel erg van genoten! Hmm, waar je na een paar dagen Afrika toch al geen behoefte aan kunt hebben!
Na het eten zijn we met de taxi’s naar onze compound gegaan. Ze hadden de hele dag al op ons gewacht, omdat ze Marjolie een cadeautje wilden geven voor haar verjaardag! Zo aardig! We weden dan ook met z’n allen binnen uitgenodigd, waar ze de cadeautjes overhandigden. Het eerste cadeautje was een hele mooie ketting, a typical African one! Zo leuk! Ik zei ook meteen dat ik die zo mooi vond, dat ik graag wilde weten waar ze die hadden gekocht. Toen zeiden ze meteen dat wij er ook een zouden krijgen, maar dan niet vandaag, want vandaag kreeg alleen Marjolie een cadeau, omdat ze jarig was. Toen probeerde ik uit te leggen dat zij er niet een voor mij hoefden te kopen, maar ze zijn hier allemaal zo aardig, en ze vinden het echt leuk om je wat te geven. Dat moet je dan ook maar accepteren, denk ik dan. Later kreeg Marjolie nog een cadeautje. Dat was een (nep)bloem, met een hartje eronder. Haha, ze willen echt wel laten weten hoe leuk ze ons vinden. Ze vragen nog net niet of ze mee mogen naar Nederland, maar dat is wel de achterliggende gedachte. Aan de andere kant, de mensen zijn hier wel heel oprecht en heel erg vriendelijk. Ze hebben het beste met ons voor. Na nog even gekletst te hebben, zijn we uiteindelijk toch maar naar ons eigen huisje gegaan, want het was inmiddels ook al 12 uur. Nog even op onze heerlijke wc gezeten en daarna lekker slapen!

Voor ik verder ga zal ik onderstaande weetjes even meedelen:
- In de tweede nacht in ons huisje werd ik midden in de nacht wakker. Dit keer niet van gerammel aan de deur, maar eerder van een soort beest onder m’n laken. Ik nog even met m’n hand gevoeld of het wel echt was, maar dat was het toch wel. Snel de lamp aan gedaan, Jarmke weer wakker gemaakt, en het beest van me af gegooid. Bleek het een kakkerlak te zijn! Leuk hoor, The Gambian Life!
- De mensen van de compound hier hebben ons Gambiaanse namen gegeven. Ze vinden het namelijk lastig om onze Nederlandse namen te onthouden. Logisch, want wij vinden het ook lastig om alle Gambiaanse namen te onthouden. Het blijkt trouwens dat Elise hier een redelijk bekende naam is, want sommige (christelijke) mensen heten Elisabeth, dus dat kunnen ze nog wel enigszins onthouden. Maar goed, we hebben dus Gambiaanse namen. Jarmke heet Mariama, omdat ze lang is en het langste meisje van de compound ook Mariama heet. Marjolie en ik zijn bijna even lang, dus ze vinden ons een tweeling. De tweelingen hier worden vaak Adama en Awa genoemd, naar Adam en Eva. Die link snap ik zelf niet helemaal, maar hier woont ook een tweeling, en zij heten dus ook zo. Dus Marjolie heet Awa en ik heet Adama.
- De kinderen roepen hier bijna allemaal ‘toubab’ naar ons. Wij gingen ervan uit dat het ‘witte’ of ‘blanke’ betekende. Dit had ik gelezen op blogs van andere studenten. Aboubacar vertelde ons dat het niet zozeer om de kleur ging, maar dat het meer ‘westers persoon’ betekent. Met andere woorden: iemand met veel geld.
- De kinderen willen ons allemaal graag aanraken. Ze pakken je handen vast, vragen om een pen of om een ‘minty’, een snoepje.

Donderdag 7 april
Vannacht heb ik voor het eerste helemaal doorgeslapen. Geen last van gerammel aan de deur, kakkerlakken in m’n bed of krakende wc-deuren. Heerlijk. Wel jammer dat ik verkouden ben geworden van waarschijnlijk de airco in het kantoor van Aboubacar. Maar dat heb ik liever dan aan de diarree te zitten of te moeten overgeven. Dat heef trouwens nog niemand van ons echt gehad, dus wat dat betreft gaat het heel erg goed. We beseffen ons wel dat het waarschijnlijk nog wel gaat komen, maar daar denken we gewoon niet teveel aan.
Vanochtend konden we iets later opstaan, omdat we deze dag niet met Aboubacar door zouden brengen, maar met Metsje. Abou ging namelijk vandaag naar Farafenni (dat is aan de andere kant van de rivier, ongeveer halverwege het land), omdat hij afgelopen zaterdag een dochtertje heeft gekregen van één van z’n twee vrouwen. Zijn gezin woont daar en het reizen daarheen neemt ongeveer een dag in beslag. Aanstaande zaterdag is de ‘namegiving ceremony’, waar wij ook voor zijn uitgenodigd. Het is een heel ritueel, waarbij een offer wordt gebracht en de naam bekend wordt gemaakt.
Vandaag waren we om 10 uur op de college in de aula, om eerst te ontbijten, samen met Ida. Daarna zijn we met Metsje naar een les van de vier andere studenten geweest. Zij gaven de Gambiaanse studenten een muziekles, waarbij twee liedjes werden aangeleerd. Wij hebben dus ook die les gevolgd. De les zou om 11 uur beginnen, maar om kwart over 11 was er nog geen student, op ons drieën na. Dat is wel vaker zo, maar vandaag was een speciale dag, omdat er een soort open dag was op de college. Niets van gemerkt eigenlijk, oeps. Uiteindelijk heeft Metsje nog wat studenten opgetrommeld, en uiteindelijk hadden we ongeveer 15 studenten. Ook hebben we van hen nog een liedje geleerd, een echt Gambiaans liedje in het Wolof, één van de lokale talen. Zo heb je ook nog het Madinka dat veel gesproken wordt.
Na deze les hebben we het huisje van de studenten uit Zeeland gezien. Zij wonen op de campus, dus op de college zeg maar. Zag er leuk en gezellig uit. We hebben bij hen even lekker fris water gedronken en zijn toen nog een keer naar de basisschool geweest, om concretere afspraken te maken over onze stage. We zullen aanstaande maandag beginnen met het lesgeven, gelukkig mogen wij in de ochtendshift, zodat we ’s middags lekker voor onszelf hebben.
We gaan op maandag, dinsdag en woensdag naar de basisschool en misschien ook nog op vrijdag. Dat ligt een beetje aan onze eigen planning en hoe druk we zijn. Dat is wel mooi, dat kunnen we dus zelf bepalen. Op donderdag zullen we op de college zijn, om onder andere lessen te volgen en intervisie te hebben met Metsje. Soms gaan de kinderen hier op zaterdag ook nog naar school, maar onze weekenden hebben we om bij te komen en lessen voor te bereiden. Metsje zei dat we dat wel nodig zouden hebben, dat we doordeweeks druk genoeg waren. Ik moet eerlijk bekennen dat het leventje tot nu toe hier best mee valt, The Gambian Way is relaxed. Maar dat doe je vanzelf ook wel, want met deze temperaturen kun je jezelf het beste koel houden door het rustig aan te doen. Komt het vandaag niet, dan komt het morgen wel. Step by step and bit by bit.
Volgende week is de week voordat de vakantie aanbreekt en dat betekent hier dat ze al een beetje aan het afbouwen zijn. Zeg maar zoals wij het doen bij de zomervakantie, maar dan doen ze dat hier bij elke vakantie. Relaxing. We gaan aanstaande maandag kijken naar één van de studenten uit Zeeland, hoe zij de leerkrachten hier ondersteunen en om een beetje een beeld te krijgen van wat ze hier van ons verwachten.
Daarna kunnen we aangeven in welke grade we les willen gaan geven. Na volgende week is het dus vakantie. In de eerste week gaan we enkele activiteiten organiseren. We vragen ons al wel een beetje af hoe actief die activiteiten zullen zijn, aangezien de zon hier overdag volop schijnt en het ongeveer 35 graden is. Maar dat zien we dan wel weer. Niet te ver in het voren denken.
Na de eerste week vakantie zullen we zelf een weekje vakantie tussendoor hebben. Op 20 april komen Michiel en Marlieke (vriend van Marjolie en zus van vriend van Marjolie) voor 9 dagen hier. Zij zitten in een hotel, dus misschien kunnen we nog even iets meemaken van een wat luxer leven. Alhoewel het ons tot nu toe allemaal best meevalt. We kunnen in de weekenden douchen bij Metsje en misschien ook nog wel doordeweeks. Gisteren hebben we bijvoorbeeld ook bij haar gedoucht.
Na het bezoek aan de school zijn we terug gegaan naar de college, voor onze lunch. Het was ongeveer 3 uur, lunchtijd hier in Gambia. Als lunch hebben we kipnuggets met friet gegeten, heerlijk! Na de lunch zouden we een les volgen van het hoofd van de college. Deze les zou om 4 uur beginnen, maar nadat Metsje haar gebeld had of de les wel door zou gaan, kregen we het antwoord dat het dus niet door ging. Dit vanwege de open dag die er was en dus vanwege weinig studenten. Na de lunch gingen we naar het huis van Abou om ons diner op te halen. Abou was, zoals gezegd, met zijn gezin naar de rest van de familie in Farafenni gegaan, maar een nichtje (Jeneba) was nog bij zijn huis en heeft voor ons gekookt. We konden dit ophalen om het vervolgens hier thuis op te eten. Dit eten had vergelijkbare ingrediënten als de eerdere lunches bij Abou. Ik zal daarom maar niet opschrijven wat we met het eten hebben gedaan. Misschien zegt dat genoeg.
Nadat we bij Jeneba het eten hebben opgehaald, zijn we naar huis gelopen. We hebben thuis eerst even onze voeten gewassen. Het leek namelijk net of ze al heel mooi bruin waren geworden, maar het was gewoon allemaal zand en stof.
We hebben eerst even wat gedronken en lekker gezeten (ik was dit blog aan het bijwerken) en toen hebben we gedoucht. Naja, ons gewassen en afgespoeld. Het was al best fris, dus de volgende keer moeten we het misschien iets eerder doen, als het nog wat warmer is buiten. Na het douchen hebben we lekker de cake gegeten, deze hadden we nog gekocht voor Marjolies verjaardag. Erg lekker.

We gaan zo op tijd naar bed, want morgen zullen we veel aan het reizen zijn naar Farafenni. We zullen van vrijdag op zaterdag daar slapen, om vervolgens de ‘namegving ceremony’ bij te wonen. We brengen een klein cadeau (geld) voor Abou en zijn familie mee, dat is gebruikelijk bij dat soort feesten.
Aanstaande zondag zullen we naar een verjaardag gaan van Saiku (klinkt als ‘zeekoe’), een vriendin van Metsje. Zij wordt 70 en woont in Senegambia, een toeristische plek.

Liefs,
Elise