Banjul, aapjes kijken, afscheid en Koninginnedag!

Donderdag 28 april
Geen strand vandaag, maar een winkeldagje! Vanochtend vroeg zijn we eerst naar onze stageschool gelopen, want we hoorden van Metsje dat de scholen gisteren alweer begonnen zijn. Dat wisten wij niet, wij dachten dat ze deze week nog de hele week vakantie hadden. Nou, dat bleek dus niet zo. We hadden toevallig al in de planning om deze ochtend onze laatste poging te wagen om op school in het magazijn te kunnen.
Onderweg naar school zagen we een verbetering ten opzichte van de vorige keer, ze zijn namelijk bezig met het aanleggen van een weg!
Toen we op school aan kwamen was het inderdaad een gewone schooldag, er waren kinderen en leerkrachten aanwezig. Nog niet alle kinderen, want sommigen houden gewoon twee weken vakantie. Juist. Ook de sleutel van het magazijn was er, dus we konden papier en markers meenemen! Heel fijn, nu kunnen we tenminste weer verder.
We waren bijna bij onze compound toen we onze buurtjes en de meiden uit Zeeland tegen kwamen. Ze gingen naar hun stageschool om daar te kijken en afspraken te maken. Heidi niet, zij is vandaag bij ons op de compound om haar haren te laten vlechten. We zijn benieuwd wat het resultaat is!
Thuis klungelen we nog even wat en dan gaan we op weg naar Banjul! Hopelijk kan ik een leuk stofje vinden om een broek van te laten maken. Ik heb al wel een leuk stofje, maar ik wil graag twee broeken, waarvan er één een echt Afrikaans uiterlijk heeft.
Bij de garage treffen we het met de bustaxi, we hebben een luxe busje voor Gambiaanse begrippen. We kunnen redelijk ruim zitten en het leer/de bekleding is nog heel, de raampjes kunnen open en de auto rijdt Gambiaans soepel.
Na ongeveer een uur komen we aan bij de garage in Banjul, vanwaar we onze koopjacht beginnen! En ja hoor, ik heb een stofje gevonden! Leuk!
We komen even later op een soort ‘Arts&Craft-market’, dus ook de souvenirvoorraad is weer gegroeid!
Na nog even wat gedronken te hebben en nog wat andere winkeltjes te hebben gezien, gaan we weer terug naar de garage. We zijn van plan om naar Senegambia te gaan, omdat we daar naar het monkeypark willen. Bij de garage aangekomen weet ik me even geen raad meer, want de Gambianen gedragen zich als wespen om ons heen, alsof we een druppen siroop zijn! Pff, iedereen schreeuwt en wil je in hun taxi hebben! Ik loop, voor zo goed en zo kwaad als het gaat even een stukje weg, om even met Jarmke te kunnen overleggen. Ik kan haar bijna niet verstaan met al dat lawaai om ons heen! Uiteindelijk komen we in een bustaxi terecht, waarvan we achteraf pas te weten komen dat deze helemaal niet naar Senegambia gaat! Fijn! Gelukkig zit er een hele aardige man bij ons in de taxi, hij moet ook naar Senegambia. Voor heel even is hij mijn steun en toeverlaat, wat ben ik blij dat hij met de goede oplossing komt. Achteraf was er niets aan de hand dus, en zaten we eigenlijk wel in de goede taxi. Blijkbaar gaat er vanaf Banjul dus niet één rechtstreeks naar Senegambia. Maarja, wij als leken weten dan niet echt hoe we er dan wel moeten komen. In Serrekunda zijn we samen met deze aardige man overgestapt op een bustaxi die naar Senagambia ging. In deze tweede taxi hebben we met de man vrolijk gekletst en tijdens het gesprek kwamen we erachter dat hij al meerdere keren in Nederland is geweest, er deze zomer weer naar toe gaat en samenwerkt met een Nederlandse stichting in Gambia. Hij was nu op weg naar de Nederlandse mensen van deze stichting, welke morgen weer terug gaan naar Nederland. Ik moest van hem even met deze mensen praten, dus zodra we in Senegambia waren drukte hij mij z’n telefoon in m’n hand en ineens had ik een Nederlandse man aan de telefoon. Tja, wat moet je dan zeggen? Euhm, hoi! Ik heb maar uitgelegd hoe de situatie ontstaan was en hij zei dat we aan deze Gambiaan een hele goede hadden! Dat klopt inderdaad, dat hadden we al gemerkt. We wilden hem namelijk een fooi geven als dank voor zijn hulp, maar dat wilde hij niet aannemen. Dat is niet echt Gambiaans, eerder Europees.
In Senegambia gaan we even langs Marjolie, Michiel en Marlieke. Zij liggen heerlijk bij het zwembad. We kletsen even bij en Jarmke en ik gaan dan op weg naar het Monkey Park. Deze afstand kunnen we lopen vanaf het hotel, ook wel eens fijn! Eenmaal daar aangekomen betalen we 30 dalasi (€0,75) voor de entree en een gids en we beginnen aan een aangename wandeling door dit nationale park. Het is niet zozeer een apen-park, maar eerder een natuurpark in het algemeen. Super mooie boomsoorten zijn er te zien en natuurlijk de apen. Ik voel me er helemaal thuis, haha!
In het begin kijk ik nog een beetje aftasten naar de leuke beestjes, maar later vind ik ze alleen maar leuk! Helaas hebben we in het park zelf niet heel veel apen gezien, maar wel mooie bomen zoals ik al zei. We hebben er redelijk wat foto’s gemaakt, dat wilden we zelf maar de gids zei ook dat het belangrijk was als herinnering voor later. Juist!
Na ongeveer een half uurtje te hebben gewandeld waren we weer bij de ingang/uitgang, we geven de gids een fooi (waar hij blijkbaar niet tevreden mee is want hij loopt zonder iets te zeggen weg) en staan alweer buiten de poort. Hier zitten nu veel apen op de weg, mensen zijn ze pinda’s aan het voeren. Ik wil dat ook, leuk! Ik koop een handje vol pinda’s en voer de apen. Echt zo cute! Ze hebben hele zachte handjes en ze vouwen je vingers zeg maar open, pakken de pinda eruit en eten ‘m op! Leuk! Net de apenheul, maar dan in het echt. De apen zitten er namelijk niet gevangen, maar omdat het qua natuur een rijk gebied is leven er apen.
We lopen terug naar het hotel, genieten van een ijsje en later spoelen we onze voeten en handen af in het zwembad! Fijn!
Na nog even nagekletst te hebben met M&M&M lopen we terug naar de grote weg om vanaf daar een taxi te nemen naar de Turntable. Daar nemen we een bustaxi naar Brikama. Voor we vertrekken, bellen we Aboubacar van de college op. Hij gaat namelijk voor ons een stempel halen voor ons paspoort. Daar is het deze week tijd voor. Je hebt hier in Gambia geen visum nodig (als je korter dan 3 maanden blijft), maar je moet wel na 28 dagen je paspoort ‘verlengen’ met een stempel. We zitten hier nu bijna vier weken, dus het wordt tijd. We hebben het paspoort van Marjolie ook meegenomen, dus dan kunnen die van ons in één keer naar Abou.
Voor we naar huis lopen in Brikama gaan we even langs de Gateway, een klein supermarktje met net weer andere producten dan de Castle. Hier kopen we gemengde groenten in blik en pastasaus, vanavond eten we namelijk pasta! Eenmaal thuis neemt Jarmke de verantwoordelijkheid over het eten op zich en ik klungel een beetje aan. Al snel is het eten klaar, ik moet zeggen dat ik al eens slechter heb gehad. We hadden de worstjes die nog in de diepvries lagen ook maar door de pasta gedaan.
Met het eten dat overbleef, zijn we naar de mensen van de compound gegaan. Blij dat ze er mee waren! Toen ze aan het eten waren vroegen ze wat voor vlees er in de worstjes zat. Oeps, niet aan gedacht dat ze geen varkensvlees eten! Ik moet eerlijk zeggen dat ik zelf niet eens wist wat het was, dus we hebben snel even op de verpakking gekeken. Gelukkig, het was kip. Weer een lesje geleerd.
Ik was net bezig met het uploaden van foto’s vanaf de camera en met het uittypen van het verslag, toen Leon binnen kwam. Op een gegeven moment kwam Titi met Saijo op haar rug ook nog binnen. Ze heeft lang met ons gekletst en eindelijk ging ze weg. Het klinkt nu heel onaardig, en dat is het misschien ook wel, maar op een gegeven moment weet je ook gewoon niet meer waar je het over moet hebben.
Op een gegeven moment was ook Titi uitgepraat, want ze zei dat Saijo naar bed moest. Ja, dat lijkt ons ook beter, haha!
De avond hebben we gevuld met een potje Boonanza! Haha, ze vonden dat ik als boerin wel een geschikt spel had meegenomen. Toch ging me het zaaien en oogsten van bonensoorten me niet zo goed af als Leon, hij was wel de bonenkoning!

Vrijdag 29 april
Jarmke en beginnen de dag allebei met een lekker ontbijtje, maar dan gaan we allebei apart op weg. We hebben met Aboubacar op de college afgesproken, deze taak neemt Jarmke op zich. Ik loop eerst naar het postkantoor om nog wat kaarten te posten en daarna loop ik door naar een winkel om lamineervellen te kopen. Onderweg heb ik last van een behoorlijk vervelende kerel. Hij liep steeds maar met me mee en wilde m’n telefoonnummer. Ook wilde hij weten waar ik woonde en hoe ik heette. Ik heb m’n Gambiaanse naam maar gegeven, in de hoop dat hij daarna wel weg zou gaan. Ik moest weer even denken aan het advies van Metsje, dat je soms beter even aardig kunt doen en een kort gesprekje met iemand kunt hebben, dan heel kortaf zijn en niets zeggen, dan blijven ze juist zeuren. Toch hielp het nog niet heel veel, ik had namelijk nog steeds het idee dat ik stroop aan m’n achterwek had zitten. Ik had al tegen hem gezegd dat ik in Banjul woonde, ik wilde namelijk niet zeggen dat ik hier dichtbij in Brikama woonde. Dadelijk staat hij nog een keer op de stoep! Uiteindelijk heb ik duidelijk laten merken dat ik dit niet leuk vond en dat ik hier niet van gediend was. ‘I don’t like this! Go away now!’ Dat hielp gelukkig. Ik moet zeggen dat ik van mezelf vond dat ik erg rustig bleef, als me zoiets in Nederland zou overkomen zou ik het veel enger hebben gevonden!
Toen ik weer thuis was, was er nog steeds geen stroom. In het begin vond ik het nog niet zo vervelend als er geen stroom was, maar ik moet zeggen dat het me behoorlijk begint te vervelen. Pff, op een gegeven moment is de laptop leeg, je kunt geen water koken voor het ontbijt, ’s avonds zie je geen hand voor ogen en op de wc zie je niet op welke plek je moet gaan staan! Euhm, we zijn toch wel behoorlijk afhankelijk van stroom inderdaad.
We zijn verder gegaan met het maken van de materialen. Ik wilde de wijzers van de klokken gaan lamineren samen met nog wat andere rekenmaterialen. Alles in de lamineervellen gelegd en ik ben toen op weg gegaan naar het lamineerwinkeltje. Toen besefte ik me weer even dat ik blond ben, er was bij het winkeltje natuurlijk ook geen stroom! Haha! Of eigenlijk was het natuurlijk helemaal niet grappig want nu konden we weer niet verder. Ik had namelijk in de planning om de klokken in elkaar te gaan zetten met de splitpennen die Michiel mee had genomen. Ach ja, de flexibiliteit wordt hier goed op de proef gesteld.
Rond de klok van 1 uur hebben we onze spullen gepakt om een middagje aan het zwembad bij het hotel te vertoeven! We hadden nog nauwelijks ‘hallo’ gezegd tegen de drie M’s, of er kwam een ‘watchman’ naar ons toe. Hij vroeg of we hotelgasten waren of niet. Euhm… Dat zijn we niet natuurlijk. We hebben maar betaald voor het middagje, we moesten 300 dalasi om bij het zwembad te mogen liggen, maar daarvan konden we dan 150 dalasi besteden aan eten. Hmm, daarom hebben we meteen maar met volle teugen genoten van een bord spaghetti en toen zijn we het zwembad ingedoken. Heerlijk, even geen zout en zand aan je lijf!
Later hebben we, illegaal, in het hotel gedoucht. Michiel en Marlieke hadden namelijk nog een kamer gekregen waar ze zich konden douchen. De mensen op de kamer naast hun hadden hetzelfde gedaan en deze mensen waren zo aardig dat ze voor ons de kamer nog even vast gehouden hebben! Toppie! Soms zijn Nederlanders in het buitenland niet zo vervelend als ze soms lijken, haha!
Toen was het moment daar voor Marjolie, om afscheid te nemen van haar vriendje en schone zus. Na een dosis gezond verdriet en zwaaiende handjes vertrok de bus en zijn wij met z’n drieen bij Paradiso gaan zitten. Hier hebben we genoten van cocktails en ik later van een heerlijke steak met champignonsaus!
We waren rond een uurtje of 9 thuis en het ontvangst voor Marjolie was rijkelijk. Alle mensen van de compound hadden haar heel erg gemist en alle kinderen vlogen haar om de hals. Alsof ze een doelpunt had gemaakt in een belangrijke wedstrijd!
Na nog wat nagedronken en nagekletst te hebben zijn we in onze bedjes van Gambiaanse kwaliteit in slaap gevallen.

Zaterdag 30 april, Queensday!
Deze dag begin ik maar eens door het aantrekken van een oranje shirtje! Deze mag vandaag natuurlijk niet ontbreken, we willen wel laten weten dat we Nederlanders zijn die hun vaderland even missen!
Ook vandaag worden we vroeg gewekt door alle geluiden om ons heen, ze maken geen uitzondering voor deze bijzondere dag. De planning voor vandaag is als volgt: vanavond is er een receptie voor alle Nederlanders op het consulaat, ter ere van hare majesteit de koningin! Daar gaan we dus naar toe en daarna gaan we met z’n allen nog even wat drinken bij Bini’s Bar.
Vanochtend zijn Jarmke, Marjolie en ik even naar de Arts&Craft Market geweest om nog wat leuke dingetjes te kopen. Ook kopen we hier een leuk cadeautje voor Heidi, zij is maandag jarig. Ze houdt wel van muziek, dus we hebben een klein xylofoontje en een ander leuk instrumentje gekocht. Verder wilden we nog naar een ander winkeltje, maar deze zat dicht helaas.
Hierna gaan Marjolie en ik nog even naar de ‘gewone’ markt in Brikama, om nog een ‘binbing’ voor Heidi te kopen. Dit is een sierraad die de vrouwen hier om hun heupen dragen, als ze in aanwezigheid zijn van hun man. Dan kun je zeg maar laten zien hoe mooi je bent. Juist. Haha, wij vinden het wel een leuk verhaal, dus hebben we voor Heidi ook zo’n binbing gekocht. Verder kopen we nog wat groenten om vanmiddag salade van te maken. We wilden ook graag komkommer hebben, maar bij het stalletje waar we het normaal altijd kopen hebben ze geen komkommer meer! We hebben de hele markt afgestruind op zoek naar komkommer. Eindelijk vonden we een kraampje waar ze hele kleine komkommertjes hadden. Toch maar wat meegenomen, we zullen ervan genieten vanavond.
Voordat we vanavond naar de receptie gaan, gaan we nog even douchen bij Metsje. Hierna kan onze Koninginneavond beginnen!

Heel veel liefs,
Elise